Κάποτε άκουα ροκ

Στο "High Fidelity" o Nick Hornby γράφει, "did I listen to pop because I was miserable, or was I miserable because I listened to pop?"

Πέρασα φάση ατίθασου νιάτου. Όχι ατίθασου του στυλ κόντρες και καυγάδες (ποιον άλλωστε να δέρω με 1.60 ύψος και 40 κιλά?) αλλά ατίθασου του στυλ ροκ. Ήμουν φανατική οπαδός, πήγαινα στις συναυλίες, δεν έχανα τραγουδιστή, πήγαινα να κάτσω μπροστά μπροστά για να τραγουδώ και να νιώθω το groove της συναυλίας. Πήγαινα 2 ώρες πριν να ξεκινήσει η συναυλία για να έχω καλή θέση κτλ. Ήμουν σπαστικό δεκαπεντάχρονο που οδηγούσε chaly o boyfriend του τζιαι όταν άκουε τον «Κουρσάρο» εσηκώννετουν η τρίχα της (υπήρχε –πιστεύαμε- μια ταύτιση). Ότι ποιο ροκ, μαύρο, απαισιόδοξο και μάταιο κυκλοφορούσε, το άκουγα. Φορούσα νύχτα μέρα μαύρα ρούχα (εκτός τις ώρες που αναγκαστικά φορούσα τη στολή του σχολείου), το δωμάτιο μου μύριζε νέφτι (η επαναστατημένη νέα ξεσπούσε και με τη ζωγραφική), στις φωτογραφίες νόμιζα ότι έβγαινα «φυσική» (ήμουν αιωνίως αγέλαστη και ζαβή- σαν cover rock album). Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί υπήρχε κόσμος που του αρέσει η Kylie Minogue και οι Take That. Ήμασταν ροκάδες που μένουν με τους γονείς τους, πάνε σχολείο, σχεδίαζαν να πάνε πανεπιστήμιο (πήγαν) και είχαν όλα τα καλά της μοίρας τους. Τέλεια εξέγερση, τι να σας πω.

Είναι άραγε τυχαίο που τη φάση ροκ ή θα την περάσεις στην εφηβεία, ή δεν θα την περάσεις καθόλου? Δεν νομίζω. Σκέφτομαι τώρα πως θα ήμουν αν άρχιζα πάλι να φορώ από πάνω μέχρι κάτω μαύρα (μάλλον trendy θα αποκαλούμουν), να ακούω ότι πιο σκληρό και μαύρο κυκλοφορεί (θα έβαζα τα γέλια είμαι σίγουρη) και να μουρμουρώ για τον άδικο κόσμο των μεγάλων/κοινωνίας/πολιτικής (με κινητό, ακίνητο, αριθμό κοινωνικών ασφαλίσεων, medical insurance και ταμείο προνοίας… ποιον περιπαίζω άραγε?)

Άμα το σκεφτείς, ο «Κουρσάρος» μες το saloon αυτοκίνητο με CD player δεν είναι το ίδιο. Αν έρχονταν π.χ οι Deep Purple πριν 10 χρόνια θα έκοβα φλέβες. Πέρσι που ήρθαν σχεδόν ξέχασα να πάω.