Ακόμα μια μικρή ιστορία
Τη δεύτερη φορά που αποφάσισε να γεννήσει η μαμά-Δρακούνα, αποφάσισε να πάρει όλες τις δυνατές προφυλάξεις για να μην πάθει τα τραγελαφικά της προηγούμενης φοράς. Έλεγξε ότι δεν επρόκειτο να εκδηλωθεί και πάλι πραξικόπημα (όλα καλά, η κυβέρνηση κρατούσε γερά), έλεγξε ότι οι Τούρκοι κάθονταν ανέμελοι στις θέσεις τους και δεν ενδιαφέρονταν για εναέριες εκδρομές (όλα καλά και εδώ. Οι Τούρκοι ήταν στο ίδιο σημείο από το 74’). Ο Μπαρμπαπάπα δεν είχε υποχρεώσεις με το στρατό, άρα όλα έδειχναν ότι αυτή η γέννα θα ήταν χωρίς επεισόδια.
Η μαμά-Δρακούνα φόρεσε τα μίνια της, απόλαυσε το καλοκαίρι (όσο μπορούσε, με την κοιλιά στο στόμα πάντοτε) και αρχές Αυγούστου αποφάσισε ότι ήταν καλή εποχή να γεννήσει. 3 μέρες πριν να γεννήσει, και ενώ έστειλε το μωρό Α (αυτό της προηγούμενης ιστορίας) στη γιαγιά του και πακέταρε τα απαραίτητα για το νέο μωρό Β (αυτή τη φορά οι πάνες μπήκαν πάνω-πάνω, μην έχουμε τρεχάματα πάλι) πέθανε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Σιγά τώρα θα μου πείτε, ε και τι έγινε, κόσμος πεθαίνει κάθε μέρα. Ο πρόεδρος όμως που πέθανε ήταν εκτός από πρόεδρος και Αρχιεπίσκοπος, πασίγνωστος βαπτιστής αφρικάνικων βρεφών, εθνάρχης, Αρχηγός, πατερούλης με λίγα λόγια, η χώρα παρέλυσε (και πάλι γα**** μου). Η μαμά-Δρακούνα κατέβασε πάλι Χριστοπαναγίες αλλά το πένθος πένθος. Βγήκε αμέσως πρόγραμμα: 3 μέρες λαϊκό προσκύνημα, μετά κηδεία και πομπή μέχρι το χώρο ταφής (στο βουνό ψηλά εκεί, στο Θρονί).
Η χειρότερη μέρα που θα μπορούσε να γεννήσει η μαμά-Δρακούνα, ήταν η μέρα της κηδείας. Χιλιάδες κόσμος κυκλοφορούσε στους δρόμους, κομμένοι οι δρόμοι για να περάσει η πομπή (και δεν υπήρχαν και τόσοι πολλοί δρόμοι τότε), ένας μικρός πανικός να επικρατεί, ο κόσμος ήθελε να πιάσει spot για να δει τη νεκρώσιμη πομπή, τουλάχιστον δεν έπεφταν πυροβολισμοί. Η μαμά-Δρακούνα αποφάσισε εκείνη τη μέρα να γεννήσει.
Ξανά μάνα με το ζόρι ο Μπαρμπαπάπα να καταφέρει να οδηγήσει στην κλινική μέσα στον πανικό. Άσε που η κλινική ήταν κοντά στην Αρχιεπισκοπή που ήταν και το κέντρο του πανικού (extra βαθμοί δυσκολίας). Ο Μπαρμπαπάπα άφησε τη μαμά-Δρακούνα στην κλινική και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση. Αργότερα ομολόγησε ο άτιμος ότι ήθελε και αυτός να δει τη νεκρώσιμη πομπή (την εποχή που δεν υπήρχε Lumiere, δορυφορική ή άμεσες συνδέσεις, ο κόσμος διασκέδαζε με ότι έβρισκε πρόχειρο – δεν τον αδικούμε).
Πίσω στην κλινική, η μαμά-Δρακούνα βρήκε 1 γιατρό τσαντισμένο που έπρεπε να τη ξεγεννήσει ενώ έχανε το γεγονός της χρονιάς, 1 νοσοκόμα ξέμπαρκη και άλλες 5 ετοιμόγεννες τύπισσες που και αυτές εγκαταλείφθηκαν στην κλινική από συγγενείς που ήθελαν να πάνε να παρακολουθήσουν την κηδεία. Γνώριμο σκηνικό, η μαμά-Δρακούνα από τότε νομίζει ότι τα μαιευτήρια είναι μονίμως εγκαταλελειμμένα από προσωπικό και κόσμο (ούτε αυτήν την αδικούμε).
Η μαμά-Δρακούνα τελικά γέννησε, και παράλληλα αποφάσισε ότι για χάρη του εθνικού συμφέροντος δεν θα έπρεπε να ξανά επιχειρήσει να γεννήσει (ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε την επόμενη φορά).
ΥΓ: Η ιστορία είναι και αυτή πραγματική. Οι γέννες της μαμάς-Δρακούνας είναι οικογενειακό ανέκδοτο. Για αρκετά χρόνια οι συγγενείς για να με πειράξουν, αντί να με ρωτούν πόσο χρονών είμαι με ρωτούσαν πότε πέθανε ο Μακάριος!
Η μαμά-Δρακούνα φόρεσε τα μίνια της, απόλαυσε το καλοκαίρι (όσο μπορούσε, με την κοιλιά στο στόμα πάντοτε) και αρχές Αυγούστου αποφάσισε ότι ήταν καλή εποχή να γεννήσει. 3 μέρες πριν να γεννήσει, και ενώ έστειλε το μωρό Α (αυτό της προηγούμενης ιστορίας) στη γιαγιά του και πακέταρε τα απαραίτητα για το νέο μωρό Β (αυτή τη φορά οι πάνες μπήκαν πάνω-πάνω, μην έχουμε τρεχάματα πάλι) πέθανε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Σιγά τώρα θα μου πείτε, ε και τι έγινε, κόσμος πεθαίνει κάθε μέρα. Ο πρόεδρος όμως που πέθανε ήταν εκτός από πρόεδρος και Αρχιεπίσκοπος, πασίγνωστος βαπτιστής αφρικάνικων βρεφών, εθνάρχης, Αρχηγός, πατερούλης με λίγα λόγια, η χώρα παρέλυσε (και πάλι γα**** μου). Η μαμά-Δρακούνα κατέβασε πάλι Χριστοπαναγίες αλλά το πένθος πένθος. Βγήκε αμέσως πρόγραμμα: 3 μέρες λαϊκό προσκύνημα, μετά κηδεία και πομπή μέχρι το χώρο ταφής (στο βουνό ψηλά εκεί, στο Θρονί).
Η χειρότερη μέρα που θα μπορούσε να γεννήσει η μαμά-Δρακούνα, ήταν η μέρα της κηδείας. Χιλιάδες κόσμος κυκλοφορούσε στους δρόμους, κομμένοι οι δρόμοι για να περάσει η πομπή (και δεν υπήρχαν και τόσοι πολλοί δρόμοι τότε), ένας μικρός πανικός να επικρατεί, ο κόσμος ήθελε να πιάσει spot για να δει τη νεκρώσιμη πομπή, τουλάχιστον δεν έπεφταν πυροβολισμοί. Η μαμά-Δρακούνα αποφάσισε εκείνη τη μέρα να γεννήσει.
Ξανά μάνα με το ζόρι ο Μπαρμπαπάπα να καταφέρει να οδηγήσει στην κλινική μέσα στον πανικό. Άσε που η κλινική ήταν κοντά στην Αρχιεπισκοπή που ήταν και το κέντρο του πανικού (extra βαθμοί δυσκολίας). Ο Μπαρμπαπάπα άφησε τη μαμά-Δρακούνα στην κλινική και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση. Αργότερα ομολόγησε ο άτιμος ότι ήθελε και αυτός να δει τη νεκρώσιμη πομπή (την εποχή που δεν υπήρχε Lumiere, δορυφορική ή άμεσες συνδέσεις, ο κόσμος διασκέδαζε με ότι έβρισκε πρόχειρο – δεν τον αδικούμε).
Πίσω στην κλινική, η μαμά-Δρακούνα βρήκε 1 γιατρό τσαντισμένο που έπρεπε να τη ξεγεννήσει ενώ έχανε το γεγονός της χρονιάς, 1 νοσοκόμα ξέμπαρκη και άλλες 5 ετοιμόγεννες τύπισσες που και αυτές εγκαταλείφθηκαν στην κλινική από συγγενείς που ήθελαν να πάνε να παρακολουθήσουν την κηδεία. Γνώριμο σκηνικό, η μαμά-Δρακούνα από τότε νομίζει ότι τα μαιευτήρια είναι μονίμως εγκαταλελειμμένα από προσωπικό και κόσμο (ούτε αυτήν την αδικούμε).
Η μαμά-Δρακούνα τελικά γέννησε, και παράλληλα αποφάσισε ότι για χάρη του εθνικού συμφέροντος δεν θα έπρεπε να ξανά επιχειρήσει να γεννήσει (ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε την επόμενη φορά).
ΥΓ: Η ιστορία είναι και αυτή πραγματική. Οι γέννες της μαμάς-Δρακούνας είναι οικογενειακό ανέκδοτο. Για αρκετά χρόνια οι συγγενείς για να με πειράξουν, αντί να με ρωτούν πόσο χρονών είμαι με ρωτούσαν πότε πέθανε ο Μακάριος!
posted by drakouna @ 1:40 pm
12 comments
12 Comments:
Αλήθεια, πότε πέθανε;;; :-/
drakouna, pe tis manas sou na katsei tes tourpines panw mbas kai eisihasoume pou ton taso!
Όσοι ανήσυχοι, ατίθασοι και ασυμβίβαστοι νέοι που σπουδάζουν στο εξωτερικό και τα υπόλοιπα πρέπει να τα ανακαλύψουμε μόνοι μας επειδή είναι και πολύ μυστηριώδεις να πούμε εν δημοκράτες αρκετά έτσι ώστε να σέβονται την βούληση της πλειοψηφίας η οποία ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του προέδρου, παρακαλούνται να είναι και αρκετά δημοκράτες έτσι ώστε να σέβονται και το δικαίωμα της μειοψηφίας να ασκεί αντιπολίτευση μέσω κριτικής, καθώς επίσης και να αποκτήσουν αίσθηση του χιούμορ για να μεν ανάφκουν τα λαμπούθκια της αυτοάμυνας τους τζιαι να μας ζητούν να εγκαταλείψουμε την χώρα κάθε φορά που λαλούμε μια κουβέντα πάνω στο αστείο έστω τζιαι αν περιέχει στοιχεία αλήθειας, αλλιώς να φορέσουν μια στολή των SS που τόσο πολλά τους αρέσκει τζιαι να μας δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο μια τζιαι έξω.
to thema gia emas tous antis-tassi-akous (kai gamo to logopaignio) , i toulahisto gia ton eafto mou, den einai oti den sevomaste tin apopsi tis pleopsifias. ki egw an imoun kypro tote, tha psifiza ohi. Den sevomai omos ton polemo kai tin propaganda pou ekane o kratikos mihanismos tou tassou. opios pei oti psifise ehontas mia apopsi pou einai apotelesma erevnas kai proion dialogou kai ohi propagandas, i pseftis einai i i monadiki exairesi. o Tassikos patriotismos, san foititis politikon epistimon, mou thimizei latinoamerikanikes katastaseis. o patriotismos, sto kato kato einai to katafygio tou kathe mbagaponti, kai min xehname pws kai o hitler me laiki etimigoria embike stin Reichstag....
Ποτέ δεν φαντάστηκα (και έχω "καλπάζουσα" φαντασία) ότι η ηλικία μου θα συζητηθεί στο ίδιο post με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας:)
Άμαν κολλάς στον αρχηγό του καλτ πετάσσουνται που σιήλιες πάντες οι οπαδοί να σε φάσιν ρε. Νομίζω θέλει λίο ξεκλατσιάρισμα η φάση τζαι εν κρίμα να πάει ο Φιρφιρής άδικα. Πάντως, για να πω την αμαρτία μου, εν τζαι έσιει τζαι άδικο ο γέριμος.
Ξεκαθαρίζω την θέση μου προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
Πιστέυω ότι ο Τασσός Παπαδόπουλος είναι ο χειρότερος πρόεδρος που είχε η κυπριακή δημοκρατία από τον καιρό του Μακαρίου. ακόμα και ο κυπριανού ήταν καλύτερος του.
Ο άνθρωπος είναι μισότουρκος, εθνικιστής και στερείται πολιτικού οράματος. πιστεύει ότι με δικολαβίες και άλλα νομικίστικα κόλπα θα λυθεί το κυπριακό στα ευρωπαικά δικαστήρια κλπ κλπ. Τον έχουν γραμμένο οι ξένοι, τον έχουν γραμμένο και αρκετοί κυπραίοι. Σαν Τζωρτζ Μπους πιστεύει πως έχει τη λαική ετυμηγορία να κάμει ότι του καυλώσει ενώ γύρω του οι αυλοκόλακες (όπως και κάθε κυβέρνηση) τρων τζιαι λαρτομουστατζιάζουν.
Αυτά εν ολίγης για τον Τάσσο, μην καταντήσουμε και το μπλόγκ της Δρακούνας πολιτικό φόρουμ.
Eno o allos me tin politiki tou "energou ifaistiou" stin arxi kai meta tis politikis "doste mas oti sxedio thelete kai me foaste ena to dextoume" itan kaliteros re firfiri ene? Ego san foititis oxi omos "politikon epistimon" den vlepo kamia sxesi tis kipriakis dimokratias me autes ton latinoamerikanikon "dimokration". Alla etsi enei file mou keinoi pou epsifisan oxi einai epidi eperipe3e tous o papadopoulos eno keinoi pou eipan nai einai logo ereunas kai dialogou.
Ena lepto re koumbare. Toulahisto O kliridis eparadehtike oti en edoulepse i politiki tou energou ifaistiou, jie ta lefta pou efamen panw stous s300 epiasame ta se stratiotiko exoplismo pou tin ellada. jie mias jie esinaferes to "ferte oti shedio thelete" pws ginete to shedio anan 3 pou ediapragmateftiken o kliridis na itan kaliteropou to shedio 5 pou to ediapragmateftiken o Tasos? Oudepote ishiristika oti jinoi tou NAI epsifisan logo erevnas kai dialogou. OI heirismoi tou tassou jie to klama tou jie i propaganda tou me enohloun. Oi theseis tou kathenos einai thema apopsis.
latinoamerikanikes dimokraties : Adiafania, prosilosi se ideodi anti se politikes kai oikonomikes pragmatikotites (diavase Foreign Policy to proteleftaio tefhos gia ton Hugo Chavez kai tha katalaveis ti enno).
Νομίζω κάποιος πρέπει να κόψει τους πολλούς καφέδες...
Στη Βιλλαρίπα διασκεδάζουν, στο Βιλλαπάχο ακόμα τρίβουν.
Ηταν να σας πω να παραιτήσετε (χάνουμε φαιά ουσία χωρίς λόγο) αλλά τωρά που το σκέφτομαι συνεχίστε. Αυτό είναι καλύτερο entertainment από την τηλεόραση. Μισό λεπτό να φέρω τζιαι πασατέμπο.
ΧΑ
Post a Comment
<< Home