Υπερπαραγωγές

Πάω χθες το απόγευμα επίσκεψη στη γιαγιά Μαγκάιβερ. Τη βρίσκω να κάθεται αγκαζέ στον καναπέ με τη μαμά Δρακούνα, να πίνουν καφέ, να τρώνε κουλουράκια και να βλέπουν σε άμεση σύνδεση από την τηλεόραση την κηδεία του Υπουργού Παιδείας Πεύκιου Γεωργιάδη. Η ένταση στη διαπασών, μη χάσουν κανένα ψαλμό.

«Δεν είναι λίγο μακάβριο να βλέπετε κηδεία σε άμεση σύνδεση?» λέω εγώ η ανυποψίαστη.

«Μα γιατί?» λέει η γιαγιά Μαγκάιβερ. «Ίσα-ίσα, ζωή σε λόγου μας.»
«Είναι και αυτά μέρος της ζωής», λέει η μαμά Δρακούνα με ύφος φιλόσοφου.

«Η άμεση σύνδεση κηδείας είναι μέρος της ζωής?» χάθηκε ένα βραζιλιάνικο? Ένα Μεξικάνικο?

«Και εσένα τι σε πειράζει? Παλιά καθόσουν και τα έβλεπες μαζί μας.»
«Μπαρδόν?»
«Ναι, κάνε πως δεν θυμάσαι, τόσες και τόσες κηδείες είδαμε σε άμεση σύνδεση από την ελληνική τηλεόραση…» και η μαμά Δρακούνα παίρνει αναπνοή:

«Δεν θυμάσαι το 1992 που πέθανε ο Τρίτσης και ήταν η πρώτη κηδεία που έδειξαν στην Κύπρο σε άμεση σύνδεση διότι ήταν από τις πρώτες χρονιές που αρχίσαμε να πιάνουμε ελληνικά κανάλια στην Κύπρο? Και κάτσαμε όλες μαζί το απόγευμα, εσύ πήγαινες σχολείο, και είδαμε που τον έκαναν περιφορά στους κύριους δρόμους της Αθήνας, δίπλα από τις Στήλες του Ολυμπίου Διός, και μας έλεγαν για το έργο του και όταν ήταν Υπουργός τι έκανε αλλά κανένας δεν άκουγε, και ο κόσμος ήταν στους δρόμους?»

«Την Καρέζη που πέθανε την ίδια χρονιά την είδαμε?»
«Νομίζω δεν μας το έδειξαν, ή μπορεί να το έδειξαν σε φάση που δεν ήμασταν σπίτι.»
«Ναι, μπορεί. Πάντως θυμάμαι ένα πλάνο με τον άντρα της τον Καζάκο με τα μαύρα, πριν να παίζει στη Βέρα στο Δεξί, και το γιο της, τι λεβέντης, που έπαιζε και εκείνος στη Βέρα στο Δεξί αλλά τώρα δεν παίζει, τι κρίμα που πήγε και αυτή η κοπέλα…»

«.. Και μετά το 1994 είχαμε την κηδεία της Μελίνας Μερκούρη, ναι βέβαια, που την έφεραν από την Αμερική με το αεροπλάνο και την πήγαν με πομπή στην Αθήνα για την κηδεία, και μετά την πέρασαν από την Ακρόπολη (αχ εκείνα τα μάρμαρα της) και τις Στήλες του Ολυμπίου Διός και το Υπουργείο Πολιτισμού μέσα στους δρόμους τους στενούς, και ακόμα περισσότερος κόσμος μαζεύτηκε και μας έβαζαν background τη Μελίνα να τραγουδά τα Παιδιά του Πειραιά… ήταν μια υπερπαραγωγή δεν μπορείς να πεις. Μετά για μια εβδομάδα βλέπαμε όλα τα έργα της στην τηλεόραση. Άξια, άξια….»

«… Και μετά το 1996 είχαμε τον Παπανδρέου, που πρώτα είχαμε σύνδεση με το νοσοκομείο και μετά έγινε το μοιραίο και εκεί να δεις κόσμο στην κηδεία. Πανικός, αλλά εδώ δεν συγκινηθήκαμε, πολιτικός και γέρος ήταν ο άνθρωπος, τι να συγκινηθούμε. Τον πέρασαν και αυτόν από όλα τα αξιοθέατα (μην ξεχνάμε τις Στήλες του Ολυμπίου Διός) και πήγε να αναπαυτεί. Αμήν…»

«… Και μετά μέσα στο ίδιο καλοκαίρι, Ιούλιος ήτανε, είχαμε τη Βουγιουκλάκη. Το τι αφιέρωμα και Χτυποκάρδια στα Θρανία είδαμε, χόρτασε το μάτι μας. Πήγαινε η πομπή στους κύριους δρόμους και από το μεγάφωνα άκουγες το Νιαου Νιαου βρε Γατούλα. Είχαν βάλει και μια διάφανη εικόνα της Βουγιουκλάκη όταν ήταν νέα να φαίνεται μέσα από τα πλάνα, έβλεπες το φέρετρο και στο background Αλίκη. Θεϊκό. Άλλη μια επιτυχημένη παραγωγή. Την τίμησαν τη μακαρίτισσα. Την πέρασαν από το θέατρο της, το Σύνταγμα, τις Στήλες του Ολυμπίου Διός, και ο κόσμος έκλαιγε από τ’ αλήθεια και πετούσαν λουλούδια πάνω στο φέρετρο. Ανθεστήριο έγινε η Αθήνα. Μα θυμάμαι καλά ότι τράβηξες την κηδεία στο video Δρακούνα ή είναι η ιδέα μου?»

«Ιδέα σου»

«… Άρα τι διαμαρτύρεσαι? Είδες πόσες κηδείες είδες από την τηλεόραση? Να ευχαριστείς την ελληνική τηλεόραση που μας έδειξε το δρόμο της άμεσης σύνδεσης!!»

«Του Κυπριανού την κηδεία γιατί δεν τη θυμάμαι?»
« Διότι το έδειξε μέρα που δεν ήμασταν σπίτι και δεν είχε μουσική. Ούτε και τώρα θα έχει δυστυχώς.»

«Με τους πολιτικούς δεν έχει υπερπαραγωγή και αφιερώματα με μουσική. Τι κρίμα.»
«Κάνε πιο κει να κάτσω και εγώ.»