Όχι άλλα κλαδωτά μαξιλαράκια

Εμένα δεν θα με αφήσουν να γίνω η αραχτή οδαλίσκη της βεράντας όπως το φαντάστηκα.

Έπρεπε να μου παραδοθούν τα έπιπλα βεράντας που παρήγγειλα. Φυσικά οι παραγγελίες παραδίδονται μόνο πρωινά, διότι όλες εμείς οι νεαρές γυναίκες είμαστε νοικοκυρές στο σπίτι, με τη σκούπα και το ξεσκονόπανο στο χέρι και περιμένουμε καρτερικά τον κάθε τύπο που θα έρθει να μας παραδώσει έπιπλα.

Κάνω ένα περίπλοκο σχέδιο δράσης (βασικά να φύγω σκαστή από τη δουλειά για να πάω να παίξω μηχανάκια στο Piccadilly –εντάξει, αστειεύομαι-) για να βρίσκομαι στο σπίτι τη συγκεκριμένη ώρα που θα ερχόταν το φορτηγό με τα έπιπλα. Δηλαδή, ευελπιστούσα ότι θα συγχρονιστώ εγώ και οι τύποι που κάνουν παραδόσεις.

Πότε μου παραδόθηκε κάτι στην ώρα του για να μου παραδοθεί τώρα? Η ερώτηση ήταν ρητορική: Ποτέ!

Επιπλέον άρχισε να βρέχει…

Βλέποντας τους τύπους να καθυστερούν (και εγώ να εξακολουθώ να είμαι σκαστή από τη δουλειά) τηλεφωνώ στο κατάστημα να μάθω που βρίσκονται τα σαΐνια. Πληροφορούμαι ότι επιδή βρέχει, δεν θα κάνουν παραδόσεις. Βασικά θα περιμένουν να σταματήσει η βροχή και μετά βλέπουμε. Θα με πάρουν, λένε, τηλέφωνο. Επιδή δεν μπορώ να περιμένω «να σταματήσει η βροχή και μετά βλέπουμε», επιστρέφω πίσω στη δουλειά (μέσα στη βροχή πάντοτε) και τηλεφωνώ στον Έτερο.

«Άκου να δεις χρυσέ μου. Είναι σειρά σου να φύγεις σκαστός από τη δουλειά και να είσαι σε επιφυλακή για τους τύπους. Δεν μπορώ επιτέλους να τα κάνω όλα. Ας μην ξεχνάμε ότι είμαι και έγκυος.»

Ο Έτερος δεν έχει καμία αντίρρηση, ούτως ή άλλως το μεσημέρι θα πάει στο σπίτι. Κλείνουμε, ηρεμώ, χαλαρώνω, κάνω και καμιά δουλειά και χαζεύω τη βροχή. Στο τηλέφωνο, άκρα του τάφου σιωπή.

Κατά τις δύο και μισή (σταμάτησε να βρέχει), μου τηλεφωνεί ο τύπος ότι βρίσκονται έξω από την πόρτα μου. Κανένα πρόβλημα, μισό να πάρω τον Έτερο, λογικά πρέπει να βρίσκεται ήδη στο σπίτι. Το κινητό του χτυπάει…. συνεχίζει να χτυπάει αλλά απάντηση δεν παίρνω. Δεν γίνεται, πρέπει ο Έτερος να ανεβρεθεί αμέσως διότι κάποιος πρέπει να υποδεχτεί τα έπιπλα Παίρνω τηλέφωνο στο σταθερό τηλέφωνο. Χτυπάει κάνα μισάωρο μέχρι να απαντήσει ο Έτερος με φωνή από το υπερπέραν:

- μνπσκφρξ?
- Έτερε ΚΟΙΜΑΣΑΙ?
- …..μμμμμ
- Ξύπνα, ήρθαν τα έπιπλα και είναι έξω από την πόρτα. Πρέπει να ανοίξεις.
- …..μμμμ… κλικ

Θεωρώ ότι ο Έτερος ξύπνησε και το θέμα τακτοποιήθηκε. Συνεχίζω τη δουλειά μου ήσυχη. Εδώ να σημειώσω ότι ο Έτερος δεν έχει δει ποτέ του τα έπιπλα, είδε μόνο κάτι φωτογραφίες που έβγαλα με το κινητό όταν τα είδα στο κατάστημα και του τα έδειξα αργότερα. Άρα, ξέρει ένα περίπου πως είναι αλλά δεν ξέρει πολλές λεπτομέρειες.

Δέκα λεπτά αργότερα μου τηλεφωνεί ο Έτερος. Νομίζει έφεραν τα λάθος έπιπλα αλλά δεν είναι και πολύ σίγουρος.

- Δηλαδή? Πως είναι αυτά που έφεραν?
- Είναι μεν έπιπλα βεράντας αλλά είναι χάλια… πώς να το πω…. πολύ κιτς… αποκλείεται να παράγγελνες εσύ αυτά τα έπιπλα… το τραπεζάκι πρέπει να είναι στρογγυλό? Πρέπει να υπάρχουν κλαδωτά μαξιλαράκια?

Ψήφος εμπιστοσύνης στο γούστο μου.

- Όχι!! Το τραπεζάκι είναι ορθογώνιο 100Χ75Χ70. ΚΛΑΔΩΤΑ ΜΑΞΙΛΑΡΑΚΙΑ?? Μας έφεραν λάθος έπιπλα!

Τους ακούω να προσπαθούν να συνεννοηθούν. Ο τύπος που κάνει τις παραδόσεις είναι οπαδός της θεωρίας «επιμένω ότι είμαι σωστός, και αν δεν καταφέρω να σε πείσω, επαναλαμβάνω τα πάντα με δυνατή φωνή.» Τους ακούω να φωνάζουν. Ο τύπος συνεχίζει να επιμένει. Αυτά του έδωσαν να παραδώσει, άρα είναι τα σωστά. Δικανικός συλλογισμός: Ο Σωκράτης μισεί τις γυναίκες. Ο Σωκράτης είναι άντρας, άρα όλοι οι άντρες μισούν τις γυναίκες. Δεν να συνεννοηθούμε.

Φωνάζω και εγώ από το τηλέφωνο να ακουστώ. Κάπου μέσα στο σπίτι έχω την απόδειξη. Γράφει πάνω τι παρήγγειλα. Με ακούει ο Έτερος, μου λέει οκ και κλείνει το τηλέφωνο.

Μένω με την αγωνία. Τι να κάνουν άραγε? Βρήκαν τα σωστά έπιπλα? Σκέφτομαι το ενδεχόμενο να μου αφήσουν λάθος έπιπλα και μετά να τους κυνηγώ μέχρι να έρθουν να φέρουν τα σωστά. Ατέλειωτες ώρες στα τηλέφωνα και στο περίμενε για να γίνει η σωστή παράδοση… ήθελα έπιπλα βεράντας… δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα μου?

Μέχρι να επιστρέψω σπίτι το απόγευμα έχω κάνει μέσα στον εγκέφαλο μου σενάριο τρόμου. Θα με περίμεναν παμπού έπιπλα με κλαδωτά μαξιλαράκια, ή ακόμα χειρότερα, βαμμένα άσπρα σιδερένια σκαλιστά έπιπλα με επίσης κλαδωτά μαξιλαράκια (πολύ 70s, μου έχουν μείνει ψυχολογικά προβλήματα με τα κλαδωτά μαξιλαράκια. Δεν μπορώ να τα δω μπροστά μου).

Ευτυχώς μας άφησαν τα σωστά έπιπλα….