Αρχίζει το ματς

Όταν παίζει ποδόσφαιρο ΑΠΟΕΛ – Ομόνοια, η Λευκωσία νεκρώνει. Ο μισός ανδρικός πληθυσμός βάζει άδεια για το απόγευμα και είτε πάει να δει το ματς αυτοπροσώπως στο γήπεδο, είτε πάει να το δει όπου έχει τηλεόραση. Μια ανήσυχη ηρεμία επικρατεί και στο τέλος ξέρεις ποιος νίκησε ανάλογα με το από πού ακούγονται οι πουρούδες. Είναι η τέλεια ώρα για μετακινήσεις μέσα στην πόλη και για να κάνεις δουλειές που βαριέσαι να κάνεις υπό κανονικές συνθήκες.

Η ώρα 5:28 ξεκίνησε το ματς, η ώρα 5:45, σαν καθόμουν στο σπίτι με έπιασε μια ακαταμάχητη επιθυμία να φάω γύρο. Ένα γύρο περιποιημένο, με ταλατούρι (τζατζίκι), με πατατούλες, με σκορδαλιά και ντοματούλα. Έτρεχαν τα σάλια μου. Λέω, «όπου να’ ναι θα σχολάσει ο Έτερος, ας τον πάρω τηλέφωνο να μου φέρει σαν έρχεται στο σπίτι.»

Ο Έτερος έκανε 3 ώρες να απαντήσει το τηλέφωνο και όταν τελικά το απάντησε, μου είπε sorry αλλά κάπου είναι και βλέπει το ματς. «Πήγαινε αγάπη μου να πάρεις γύρο μόνη σου. Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις». Στο ΑΠΟΕΛ – Ομόνοια δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκολλήσεις Λευκωσιάτη από το ματς. Δοκιμασμένο. Με όλες τις ηλικίες.

Παίρνω την ΦΣ, της οποίας ο γκόμενος την έχει επίσης παρατήσει για το ματς.

«Θα έρθεις ή να έρθω?» λέει η μια πονεμένη Λευκωσιάτισσα της άλλης. «Πρέπει να βρούμε γύρο. ΤΩΡΑ ΛΕΜΕ». Η ΦΣ άλλο που δεν θέλει, είναι μόνη στο γραφείο, όλοι έχουν πάει … στο ματς (να μην το επαναλαμβάνω κάθε 2 γραμμές). Σε 10 λεπτά συναντιόμαστε έξω από το σπίτι της.

Η ΦΣ άκουσε για ένα ψητοπωλείο που κάνει καλό γύρο μέσα στο κέντρο της πόλης. Εκεί θα πάμε! Μια και δυό ξεκινούμε. Στο δρόμο βλέπαμε μόνο γυναίκες και συνταξιούχους. Άντε και κάνα ξέμπαρκο άντρα που μας κινούσε υποψίες. Οι τύποι στο ψητοπωλείο έβλεπαν το ματς από την τηλεόραση. Είδαν (με σειρά εμφανίσεως) μια έγκυο σε έξαλλη κατάσταση και μια άλλη με ταγιέρ δουλειάς να μπουκάρουν στο ψητοπωλείο και να τους ξεσηκώνουν από το ματς για να τους φτιάξουν γύρους.

Μισή ώρα αργότερα, έχοντας τσακίσει η κάθε μια από μια περιποιημένη μερίδα κυπριακό γύρο (η διαφορά είναι στο μέγεθος της πίτας) είχαμε αράξει με τη ΦΣ στους καναπέδες για να χωνέψουμε. Η κοιλιά μου γουργούριζε από ευτυχία. Η απλώς το τεκνό ανακάλυπτε έκπληκτο τι εστί γύρος.

«Και τι θέλουμε να γίνει? Να νικήσει η ομάδα η όχι?»

«Κοίτα, υπάρχουν 2 ενδεχόμενα:
Αν κερδίσει η ομάδα, οι λεγάμενοι θα έρθουν σπίτι μέσα στην τρελή χαρά, θα έχουν πάρα πολύ καλή διάθεση και θα λένε ναι σε όλα, αλλά πολύ πιθανών να μην ξεκολλούν από την τηλεόραση διότι θα θέλουν να δουν ξανά και ξανά όλα τα αθλητικά των καναλιών για να δουν τα γκολ και να τα εμπεδώσουν. Θα μας σπάσουν τα νεύρα, μέχρι τις 11 το βράδυ θα βλέπουμε αθλητικά.

Αν χάσει η ομάδα, οι λεγάμενοι θα έρθουν σπίτι με σκατά διάθεση και κατεβασμένα τα μούτρα, αλλά πολύ πιθανών να μην θέλουν να δουν μπροστά τους τηλεόραση ή ράδιο για να μην δουν ξανά τις φάσεις του αγώνα. Άρα θα μας δώσουν περισσότερη σημασία.»

«Άρα τι θέλουμε? Να κερδίσει ή να χάσει η ομάδα?»

«Δύσκολη απόφαση…»

Στις 7:20 χτύπησαν σχεδόν ταυτόχρονα τα κινητά και των δύο. Προφανώς τέλειωσε το ματς και ο ανδρικός πληθυσμός της Λευκωσίας θυμήθηκε τις γκόμενες του. Που είσαι, τι κάνεις, τι θα φάμε, καλά έρχομαι. Η ΦΣ ρώτησε και το σκορ.

«Έχασαν» μου λέει, «ετοιμάσου για plan B. Πάμε να αναπτερώσουμε το πεσμένο ηθικό.»

Ευτυχώς φέτος θυμήθηκα και δεν έβαψα τίποτα πράσινο μέσα στο σπίτι.