Μη γελάς, με πεθαίνεις (literally)

Λοιπόν, η Αννίτα Πάνια βλάπτει σοβαρά την υγεία μου. Χθες έβλεπα στο You Tube τα καλύτερα του Je t’aime. Από το πολύ γέλιο παραλίγο να με πιάσουν σπασμοί.

Στην αρχή νόμισα ότι πιάστηκα, με πονούσε και η μέση μου, λέω, κάπου στραβά θα έκατσα, δεν εξηγείται διαφορετικά. Μετά άρχισα να έχω ένα πόνο σαν σουβλιά στη δεξιά πλευρά μου που θύμιζε σκωληκοειδίτιδα, πράγμα περίεργο, διότι εγώ εγχείριση σκωληκοειδίτιδας δεν έχω κάνει άρα πώς να ξέρω πως νιώθεις αν έχεις τη συγκεκριμένη πάθηση? Μαλακίες, θα μου περάσει.

Με τα πολλά, και όταν πλέον δεν μπορούσα να σηκωθώ από του λουμπάγκο, sorry, πόνο ήθελα να πω, τηλεφώνησα του γιατρού.

«Γιατρέ δεν είναι λίγο νωρίς να γεννάω στους 6 μήνες? Δεν έχω κανονίσει ούτε την άδεια μητρότητας μου ακόμα.»

Με ρώτησε που πονάω, ερώτηση που βρήκα πολύ αστεία. Του τηλεφώνησα διότι πονώ την κοιλιά μου. Είναι δυνατόν να του τηλεφωνούσα αν π.χ. πονούσα το χέρι μου? Μου διευκρίνισε ότι αν πονάω «χαμηλά» πιθανό να έχω σπασμούς. Αν όχι, δεν έχω τίποτα. Να σταματήσω να γελώ. Σε αυτή την περίπτωση το γέλιο δεν σου φέρνει μακροζωία αλλά σφίγγει τους μυς σου. Δεν το θέλουμε αυτό.

Κάναμε μια απίστευτα σουρεάλ συζήτηση του «τι σημαίνει χαμηλά». Κάτω από τον αφαλό και 3 εκατοστά δεξιά πάνω από το τέτοιο μου θεωρείται χαμηλά? 4 εκατοστά? Λίγο πιο δεξιά? Λίγο πιο πάνω? ΕΚΕΙ!!! Μην σταματάς!!! ΝΑΙ!!!

Εντάξει, είχα χεστεί πάνω μου από το φόβο.

Ο γιατρός είπε να πάω να πάρω κάτι χάπια, να τα πιω, να έχω έννοια να νιώσω το μωρό (είναι πάντοτε καλό σημάδι όταν νιώθεις το μωρό) και ξαναμιλούμε.

Κούτσα-κούτσα πήγα μέχρι το φαρμακείο και τα πήρα. Πριν πληρώσω ρώτησα τι ακριβώς κάνουν αυτά τα χάπια.

«Είναι αντισπασμωδικά.»
«Τέλεια για την περίπτωση μου.»

Για το υπόλοιπο της μέρας, κρατούσα την κοιλιά μου και περίμενα. Κατά το απογευματάκι ξύπνησε το τεκνό και άρχισε να κάνει τούμπες. Ξαλάφρωσα και πετάχτηκα να πάρω παγωτό.