29 Φεβρουαρίου

Ξέρω κάποιον που γιορτάζει τα γενέθλια του σήμερα, στις 29 Φεβρουαρίου. Τα γιορτάζει δηλαδή κανονικά κάθε 4 χρόνια. Ο ίδιος δεν είχε πρόβλημα, έβρισκε το όλο θέμα πολύ αστείο και μάλιστα έλεγε ότι με αυτό τον τρόπο όλοι θυμούνται τα γενέθλια του και κάθε 4 χρόνια κατακλύζεται από μηνύματα και ευχές. Καλή ώρα, τον θυμήθηκα και εγώ.

Αυτός ο άνθρωπος ήταν η πιο θλιβερή περίπτωση boyfriend που είχα. Χάλια, χάλια (το ίδιο πιστεύω θα λέει και για μένα οπότε δεν πρόκειται περί θάψιμου).

Ήμασταν και οι δύο on the rebound από άλλες θλιβερές σχέσεις. Αυτό σήμαινε ότι ήμασταν συνέχεια με τα μούτρα κατεβασμένα, δεν πιστεύαμε ότι υπάρχει οποιοδήποτε μέλλον ή παρόν, όλα ήταν μάταια, όλοι ήταν back stabbing freaks και δεν είχαμε εμπιστοσύνη σε κανένα. Τουλάχιστον για τον 1 μήνα που διάρκεσε η σχέση.

Όπου και να πηγαίναμε μαζί μας έφερνε αναμνήσεις με άλλα άτομα, μια φορά μείναμε μόνοι μας σπίτι του, πήγα να κάτσω πάνω στο κρεβάτι του και έβαλε τα κλάματα διότι σε εκείνο το κρεβάτι υποτίθεται έχασε την παρθενιά του με την πρώην του…

Απίστευτο και όμως αληθινό.

Εγώ κανονικά εδώ έπρεπε να πιάσω την τσαντούλα μου και να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια αλλά:

- Δεν είχα τσάντα (στα 18 μου ότι ήθελα να κουβαλήσω χωρούσε μέσα στις τσέπες του jean μου)
- Δεν είχα μεταφορικό μέσο για να φύγω.
- Ήμουν 18 χρονών και αντί αυτή η συμπεριφορά να μου προκαλέσει νευρικό γέλιο (παρθενιά σου??!!), μου προκάλεσε αισθήματα αλληλεγγύης. Σκέφτηκα ότι ο τύπος ήταν ευαίσθητος.

Καλά, στα 18 μου δεν ήμουν και το εξυπνότερο πλάσμα της Γης.

Έτσι κόψαμε τις συναντήσεις στο σπίτι του και περιφερόμασταν κυρίως από pub σε pub (ήταν καλοκαίρι) πνίγοντας τον «πόνο» μας.

Σε κάποια φάση (ως είθισται στο δυτικό κόσμο) φιληθήκαμε. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρξει και η λογική συνέχεια μετά το φιλί, αλλά δεν έτυχε. Δεν έτυχε διότι ο Ιούδας φιλούσε ΑΠΑΙΣΙΑ.

Μα πολύ χάλια.
Μα πάρα πολύ χάλια.
Χάλια, χάλια, χάλια.
ΧΑΛΙΑΑΑΑΑ

Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Κάποτε όλοι μας υπήρξαμε αρχάριοι, αλλά αυτός ήταν απίστευτα άσχετος. Και δεν ήταν (υποτίθεται) αρχάριος. Είπα ότι άφησα αναμμένη την τοστιέρα στο σπίτι και έφυγα τρέχοντας (τρόπος του λέγειν).

Sealed with a kiss Jason Donovan? (καμία σχέση)
It’s in his kiss Cher? (όχι, δεν είναι)

Άρχισα να πιστεύω ότι η πρώην του τον άφησε διότι φιλούσε απαίσια. Σοβαρά, ήταν τόσο έντονο το αίσθημα. Και δεν μπορείς να κρατήσεις σχέση μόνο με φιλοσοφικές συζητήσεις.

Έτσι ένα «θα σου τηλεφωνήσω», έγινε «νομίζω είμαι σε άλλη φάση, δεν φταις εσύ» κτλ κτλ.

Πέρασαν 3-4 χρόνια.

Συζητούμε που λες με μια γνωστή γνωστής και μου αναφέρει ότι βγαίνει με ένα τύπο. Όλα ωραία και καλά, καλλιεργημένος, εμφανίσιμος ΑΛΛΑ βρε παιδί μου, δεν ξέρει τι κάνει στο κρεβάτι. Χάλια. Χάλια, πώς να το περιγράψει. Ούτε καν να φιλήσει δεν ξέρει. Ρωτώ λεπτομέρειες και Μα το Δία των Συμπτώσεων!! είναι ο ίδιος τύπος. (practice doesn’t make perfect)

Επιβεβαιωμένο και από άλλη πηγή, έτσι για να μην έχω την απορία αν εγώ έφταιγα δηλαδή.

Η γνωστή της γνωστής να μην ξέρει πώς να του το πει, να της αρέσει ο τύπος αλλά μετά τις επιδόσεις του να θέλει να τον εγγράψει σε φροντιστήριο.

Του το λες? Τι κάνεις? Ποια η θέση σου?

Οεο??

Η γνωστή της γνωστής κατέληξε στο σοφό συμπέρασμα ότι εφόσον στα 25 του (τόσο ήταν τότε ο τύπος) δεν ήξερε κανένα trick, δεν θα ήταν εκείνη η τυχερή που θα του μάθαινε. Και την έκανε και αυτή με μικρά πηδηματάκια.