1 χρόνος

Πλησιάζει ένας χρόνος με την κουκλάρα. (και σχεδόν 24 ώρες χωρίς τον Yves Saint Laurent).

Κανονικά εδώ θα έπρεπε να πω πόσο μου έχει αλλάξει τη ζωή προς το καλύτερο, πόσο ευτυχισμένη είμαι, πόσο ολοκληρωμένη νιώθω ως άνθρωπος και ότι είναι το μεγαλύτερο μου επίτευγμα. (η κουκλάρα, όχι ο Yves Saint Laurent)

Θα ήταν όμως το τέλος του post και δεν θα είχε καθόλου πλάκα.

Όλα τα πιο πάνω τα νιώθεις λίγο ή πολύ, δεν το αρνούμαι (οκ, αυτό με το μεγαλύτερο επίτευγμα το συζητώ αλλά οκ, μπαίνει και αυτό στη λίστα) αλλά νιώθεις και διάφορα άλλα….

Οι συνεχείς διαταραχές στον ύπνο (1 μήνα μπορεί να μην ξυπνά καθόλου, τον επόμενο να ξυπνά 3 και 4 φορές κάθε βράδυ) σε μετατρέπουν σε γυναίκα-ζόμπι. Έχεις ωραιότατους κύκλους κάτω από τα μάτια τους οποίους θα ζήλευε κάθε γκοθού ή ΕΜΟ έφηβη. Έχεις το μαστούρικο βλέμμα της αγελάδας που βόσκει χωρίς να έχεις καταναλώσει απαγορευμένες ουσίες (σου έρχεται φτηνά, δεν το συζητώ). Μπορείς να κοιμηθείς ανά πάσα στιγμή χωρίς πρόβλημα (στον καναπέ, στο τραπέζι, στις τουαλέτες της δουλειάς σου –ειδικά το πρωί είναι ησυχία- , μέσα στο μπάνιο).

Στην αρχή νομίζεις ότι αν δεν κοιμηθείς ένα βράδυ θα πάθεις κάτι. Μετά αναθεωρείς και λες ότι αν δεν κοιμηθείς 3 συνεχόμενα βράδια θα πάθεις κάτι. Μετά από μια εβδομάδα έχεις πλέον πειστεί ότι είμαστε πολύ ανθεκτικοί οργανισμοί και αμφισβητείς πλέον την αποτελεσματικότητα του βασανιστηρίου που βλέπεις στα έργα, που τάχα μου οι Βιετκόγκ δεν αφήνουν τον πρωταγωνιστή να κοιμηθεί. Το blog εισηγείται οι Βιετκόγκ να δίνουν στον πρωταγωνιστή να κρατά και ένα βαράκι που να κυμαίνεται μεταξύ 5-10 κιλά και να αναγκάσουν τον κρατούμενο να τραγουδά νανουρίσματα. Και μην ακούω αηδίες του στυλ «ναι αλλά, το μωρό σου θέλεις να το νανουρίζεις». Θέλεις την πρώτη φορά. Θέλεις τη δεύτερη φορά. Θέλεις την 57η φορά. Στις 300 φορές έχεις αυτομολήσει. Ας το νανουρίσει και κάποιος άλλος, δεν θα το κάνω θέμα.

Είναι πάντως αλήθεια αυτό που λένε ότι το μωρό σε αναγνωρίζει στην αρχή από τη μυρωδιά σου. Αναγνωρίζει επίσης το φόβο, την ανασφάλεια, την αμηχανία και τον πανικό. Η αντιμετώπιση της σε όλα τα προαναφερόμενα είναι να τσιρίζει ακόμα πιο δυνατά (για να τα τρομοκρατήσει και να φύγουν).

Ακολουθεί μίνι challenge για να μπουν οι αναγνώστες στα άδυτα του μυαλού του νέου γονιού:

Challenge: Το μωρό κοιμήθηκε. Τι κάνετε?

α) διαβατήριο, εισιτήριο, την αγάπη μου και αεροδρόμιο, ΓΡΗΓΟΡΑ!!
β) κοιμόμαστε επίσης
γ) άγριο και αχαλίνωτο sex

Αν απαντήσατε (α): Το σκέφτεστε αλλά δεν το κάνετε. Είναι απάντηση-παγίδα. Θεωρητικά μπορείτε να ταξιδέψετε και στα νησιά της Πολυνησίας αλλά ούτε αυτό το κάνετε. Ούτε θέλετε σε 30 χρόνια να ψάχνετε το παιδί σας σε εκπομπές τύπου «Πάμε Πακέτο». Αυτομολημένοι είσαστε, όχι η Μαρία Ιορδανίδου στο «Διακοπές στον Καύκασο» που την έστειλαν διακοπές και χάθηκε.

Αν απαντήσατε (β): Στις υπόλοιπες ομάδες πληθυσμού (έφηβους, άτομα χωρίς παιδιά, μεσήλικες, ηλικιωμένους κτλ) θεωρείστε εντελώς ακοινώνητος, η πραγματικότητα όμως είναι ότι είσαστε μέσα στο μυαλό του νέου γονιού. Κάθε ευκαιρία για ύπνο πρέπει να τυγχάνει εκμετάλλευσης.

Αν απαντήσατε (γ): Είσαστε σε δίλημμα. Θεωρητικά όταν κοιμάται το μωρό ΕΙΝΑΙ μια ευκαιρία για πίτσι πίτσι. Δεν είναι κρίμα όμως να πάει χαμένη η συγκεκριμένη ώρα σε κάτι άλλο από ύπνο? Από την άλλη, αν δεν το κάνετε ΤΩΡΑ, πότε θα ξαναβρείτε την ευκαιρία να το κάνετε? Από την άλλη, δεν βαριέσαι, το έχεις ξανακάνει και ιδού τα αποτελέσματα. Αύριο πάλι εδώ θα’ μαστε. Όλα αυτά περνούν από το μυαλό σου. Κάνεις mental διεργασίες. Σε σημείο να νιώθεις τύψεις. Σε σημείο να….zzzzzzzzz.