Πασχαλινά

Από το σύντομο πέρασμα που κάναμε στην Αθήνα, η κουκλάρα νομίζω θα θυμάται:
- τον Thomas το τρενάκι (το τουριστικό τρενάκι που κάνει το γύρο του τρίπτυχου Ακρόπολη-Πλάκα-Μοναστηράκι)
- τον πύργο του πρίγκιπα (έτσι βάφτισε το Λυκαβητό)
- ότι η Αθήνα κατοικείται από Ιαπωνέζους (δεν είδαμε καθόλου Έλληνες)

Θα την αφήσω να μάθει την αλήθεια μόνη της, όταν μεγαλώσει…

Προς Κύπριους φοιτητές Αθήνας που δεν επέστρεψαν σπίτι τους για τις γιορτές διότι είναι και καλά προχωρημένοι:
- Όσο και αν προσπαθείτε να καλαμαρίσετε, ο κόσμος καταλαβαίνει ότι είσαστε από την Κύπρο.
- Ακόμα και αν ισιώσετε το μαλλί.
- Ακόμα και αν λέτε κάθε 5 δευτερόλεπτα «έλα μωρέ».
- Ακόμα και αν βρίζετε.
Αποδεχτείτε την κυπριακότητα σας people και embrace it.

(και όχι, δεν εννοώ να αρχίσετε τα "ρε κουμπάρε" και τα "κόρη". Αυτοσυγκράτηση!)

Προς ζευγάρι φοιτητών στην ίδια παρέα (him-Κυπραίος, her-Κυπραία) που συμπεριφέρονταν όπως τα παντρεμένα (όσα χρόνια και αν περάσουν αυτό apparently θα συμβαίνει) και με το που είδε η κοπέλα την κουκλάρα «έλιωσε»:
-Honey, έχεις ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ μπροστά σου για να τελειοποιήσεις το look «αγαπώ τα παιδάκια και therefore θα γίνω τέλεια μητέρα». Δεν χρειάζεται να τρομοκρατείς τον γκόμενο σου από τώρα.

Επίσης έχω να παρατηρήσω ότι σε δύο πτήσεις από και προς Αθήνα, αν και πετάξαμε με Cyprus Airways ήμασταν στην ώρα μας, ο κόσμος ήταν σοβαρός, ήσυχος σε σημείο να άκουγες καρφίτσα να πέφτει μέσα στο αεροπλάνο, οι τουαλέτες ήταν συνέχεια άδειες και κανένα παιδάκι δεν τσίριζε (φιμώσαμε το δικό μας). Σαν να ήσουν σε πτήση για Ζυρίχη. Στα 28 χρόνια που κάνω την πτήση Λάρνακα- Αθήνα (ξεκίνησα το πήγαινε-έλα νωρίς) αυτό το πράγμα δεν μου έχει ξανασυμβεί. Ούτε του Έτερου.

Αυτό δεν ήταν πτήση. Ήταν το Twilight Zone. Τίρουριρουριρουριρουριρουριρου….