Διακοπές στο βουνό

Η γιαγιά Μαγκάιβερ έχει μια φίλη που στο παρελθόν (το μακρινό εκείνο παρελθόν που θυμούνται ακόμα και οι Αλσχαιμερικοί) κάθε καλοκαίρι ακολουθούσε το ακόλουθο πρόγραμμα: Τέλος Ιουλίου πακέταρε παιδιά, σκυλιά, γατιά, τον εαυτό της και όλα τα υπάρχοντα της και μετακόμιζαν σε ορεινό θέρετρο της Κύπρου. Έμενε εκεί χαλαρά μέχρι αρχές Σεπτεμβρίου. Κάθε χρόνο. Ο άντρας της (στις εποχές εκείνες που οι εργαζόμενοι δεν είχαν τόση άδεια όση έχουμε σήμερα) πήγαινε να βρει την οικογένεια του τα σαββατοκύριακα (το Σάββατο μετά τη δουλειά) και λίγες μέρες το δεκαπενταύγουστο. Στο ορεινό θέρετρο η φίλη αυτή της γιαγιάς Μαγκάιβερ, συναντιόταν με άλλες φίλες της από τη Λευκωσία, έκαναν όλες μαζί καρέ και περνούσαν τις ώρες τους παίζονται χαρτιά. Ποκεριζέ, κουμκάν, μπιρίμπα, τα γνωστά.

Θυμάμαι αυτό το πρόγραμμα να ακολουθείται πιστά μέχρι και τη δεκαετία του 80. Μετά σταμάτησαν λόγω ηλικίας (που να τρέχουν στα βουνά γριές γυναίκες), και λόγω του ότι το καρέ σιγά σιγά αποδήμησε εις Κύριο και έμειναν 1-2 μέλη να θυμίζουν τις παλιές ένδοξες μέρες.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ δεν ακολουθούσε την παρέα στο βουνό διότι:
1. Της άρεσε η θάλασσα και προτιμούσε τις διακοπές by the beach. The 6-μίλι beach για την ακρίβεια.
2. Η γιαγιά Μαγκάιβερ δεν παίζει χαρτιά. Βαριέται. Διαβάζει μόνο λογοτεχνία και Άλρεκιν.
3. Όταν ο παππούς Μαγκάιβερ συνταξιοδοτήθηκε, κάθε Αύγουστο αναχωρούσε για την Ελλάδα, φιλοξενούμενος του αδερφού του. Τρελή ήταν η γιαγιά Μαγκάιβερ να πει όχι στην Ελλάδα για να τρέχει σε ορεινά θέρετρα της Κύπρου να τρώει καρυδάκι?

Anyway.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ δεν εκπαίδευσε τη μάνα μου να κάνει διακοπές στο βουνό. Ως αποτέλεσμα, η μαμά Δρακούνα δεν εκπαίδευσε εμένα να κάνω διακοπές στο βουνό. Ανακάλυψα το βουνό μόνη μου, κάνοντας camping με τους πρόσκοπους. Ως αποτέλεσμα, δεν σκέφτηκα ποτέ να πάω να διανυκτερεύσω στο βουνό σε συνθήκες άλλες εκτός από camping. Τι κάνεις όλη μέρα πάνω στο βουνό αν είσαι διακοπές και δεν κάνεις camping και hiking? Είναι δυνατόν η φίλη της γιαγιάς μου να έπαιζε χαρτιά ένα ολόκληρο μήνα non stop? Θα ανακαλύψω λίαν συντόμως. Αποφάσισα να περάσω 3 μέρες στο βουνό. Σε αγροτουριστικό κατάλυμα (έτσι περιγράφεται).

Αυτά ομολογουμένως, τα τελευταία χρόνια (σε αντίθεση με τα ορεινά θέρετρα που έχουν μαραζώσει ανεπανόρθωτα) απολαμβάνουν μια άνθιση, μια πως το λένε, αυξημένη ζήτηση. Ένας πρώην στάβλος, με μια γερή ανακαίνιση μπορεί να περάσει ως boutique hotel (στο boutique hotel διάβαζε «το ένα αλλόνα»). Ο αγροτουρισμός σκοπό έχει να σε φέρει κοντά στη φύση, την παράδοση, τα ήθη και έθιμα της περιοχής. Έχω μείνει σε αγροτουριστικά καταλύματα στο εξωτερικό όπου αν θέλεις μπορείς να βοηθήσεις τον ιδιοκτήτη στις γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες του (π.χ. να ταΐσεις ζώα, να μαζέψεις φρούτα). Στην Κύπρο οι γεωργοί μας έχουν όλοι Πακιστανούς και Βιετναμέζες να τους βοηθούν επομένως δεν θέλουν τη βοήθεια σου, θέλουν μόνο τα χρήματα σου. Άσε που 8 στους 10 ιδιοκτήτες αγροτουριστικών καταλυμάτων δεν είναι καν κάτοικοι της περιοχής αλλά μετανάστες στις μεγάλες πόλεις. Ο Κύπριος που σέβεται τον εαυτό του και πάει να κάνει αγροτουρισμό (μου είπαν), πάει πρώτα στο supermarket, γεμίζει το αυτοκίνητο του με όσα τρόφιμα χωράνε μέσα, και ακολούθως ξεκινά για την εξοχή, όπου σκοπό έχει να τσακίσει όλα τα τρόφιμα που κουβάλησε μαζί του. Όση ώρα δεν μασά, θα παίζει με την παρέα του πιλόττα (άρα το παίξιμο χαρτιού είναι διαχρονική αξία στα βουνά). Δεν χρειάζεται να μάθει πως ετοιμάζονται τα διάφορα παραδοσιακά εδέσματα της περιοχής. Ξέρει. Θα κάνει ένα μικρό περίπατο μέσα στο χωριό και that’s it. Ολοκληρώθηκε το αγροτουριστικό experience.

Λοιπόν, δεν ξέρω να παίζω πιλόττα, επομένως ξεκινώ με μειονέκτημα.

Trash Nation 22: Το Συμφωνητικόν Έγγραφον

Τυπώστε το και cherish forever:

Οκ, I couldn’t resist… Παρέλαση ξι-παρέλαση, σημαίες ή μη, το trash nation με καλεί. (έσιει που το πρωί που κάμνω ρήμα, άτιμα συνθήματα)

Το ηθικό του στρατού και τα συνθήματα θα πρέπει τελικά να περιμένουν. Άτε οκ, ένα τελευταίο:

Θέλω, γνωρίζω, μπορώ, ζήτω, ζήτω το πυροβολικό!

Οι δικηγόροι και νομικοί της παρέας παρακαλούνται να σκίσουν πάραυτα τα πτυχία τους και το βιβλίο του Contract Law. Έχουμε να κάνουμε με το πρώτο Συμφωνητικό Έγγραφο για αναλφάβητους, complete με φωτογραφίες, κουτάκια και σχεδιαγράμματα.

Από το small print πουκάτω, ξεχωρίζω τους αγαπημένους μου όρους:

5. Τα φαγητά δεν δίνονται μετά τη δεξίωση (εκτός αν παρουσιαστούν καλής ποιότητας τάπερ και μας παρακαλέσετε γονατιστοί διότι έχετε κυνηγετικούς σκύλους να ταΐσετε. Θα κάνουμε τα στραβά μάτια ότι θα τα φάτε τελικά εσείς.)

9. Το αντρόγυνο και οικογένεια τους τη νύχτα της δεξίωσης σερβίρονται μόνη τους (Barbie honey, you are on your own)

10. Εάν ο γαμπρός ή οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας εργάζεται σε εταιρεία παραγωγής οινοπνευματωδών ποτών και αναψυκτικών ΔΕΝ δικαιούνται να ζητούν από το κέντρο τη νύχτα εκείνη να σερβίρονται μόνο συγκεκριμένα ποτά. (θα πιεις Carlsberg κύριε Ομονοιάτη και να σκάσεις)

13. Τα ταριχευμένα πουλιά δεν δικαιούνται να τα σκεπάζουν. (ακόμα και αν τρομάζουν τους καλεσμένους)

Σπυράκια

Όπως είπα και δαμέ, είναι δύσκολο και κουραστικό όλη μέρα να διαβάζεις ή να ακούς ειδήσεις και να προσπαθείς να μυριστείς τα νύχια σου για να ανακαλύψεις ποιος γράφει έγκυρα και ποιος μαλακίες.

Χθες ο Άδωνης Παλληκαρίδης της Σημερινής, έγραψε με «πόνο ψυχής», και ύφος «έτα, είπαμεν σας τα, έρχεται το τέλος του κόσμου, μετανοήστε!» και κάτι έπιασε το μάτι μου και σε εκείνο το ανέκδοτο που έρχεται κάθε πρωί στο inbox σας και νομίζει ότι ονομάζεται online εφημερίδα, ότι δόθηκε από κάπου (άγνωστο από πού, όλοι ψάχνονται, μην είναι οι εξωγήινοι?) εντολή για περιορισμένο αριθμό ελληνικών σημαιών στην παρέλαση της 1ης Οκτωβρίου.

Η πρώτη μου σκέψη όταν το διάβασα ήταν να διερωτηθώ ποιος στα σοβαρά ασχολείται με το πόσες ελληνικές και κυπριακές σημαίες έχουμε σε μια παρέλαση. Seriously, υπάρχει κάπου ένα γραφείο με ένα λειτουργό που δουλειά του είναι να αποφασίσει π.χ. φέτος θα έχουμε 379 ελληνικές σημαίες και 541 κυπριακές σε μια παρέλαση? Όλα αυτά δεν είναι υλικό καταχωνιασμένο στις αποθήκες του Δήμου και κάθε φορά που έχουμε επέτειο τα ξεσκονίζουν και τα στολίζουν στους δρόμους? Σοβαρά, εκπονείται πολιτική σημαιών κάθε φορά που έχουμε παρέλαση? What a waste of resources.

Anyway.

Ακολουθούσε τσουπ! δήλωση από το Ζαχαρία Κουλία επί του θέματος (που χάθηκε ο φωτεινός υπερασπιστής και τον πεθυμήσαμε?) «Κάποιοι στην Κυβέρνηση και στο ΑΚΕΛ «βγάζουν σπυράκια» από την παρουσία πολλών ελληνικών σημαιών και ζητούν να τις λιγοστέψουμε, για να μην ενοχλούνται οι Αττίλες και να χαλά το κλίμα των συνομιλιών». There you go, σκέφτομαι από μέσα μου. Τι να πούμε, τι να πούμε για τις συνομιλίες να τις κατηγορήσουμε, α-χα! Έχουμε επέτειο, ευκαιρία να ξεσκονίσουμε διάφορα συμβολικά που κολλούν στο πνεύμα μιας παρέλασης.

Και δεν ασχολήθηκα άλλο με το θέμα.

Σήμερα, που η μέρα άρχισε στραβά και κόλλησα στην κίνηση, φανταστείτε την έκπληξη μου όταν στο ραδιόφωνο άκουσα την εκπρόσωπο τύπου της Εθνικής Φρουράς να διαψεύδει αυτή την είδηση, να λέει περίπου για όνομα του Θεού, η παρέλαση θα γίνει κανονικά όπως κάθε χρόνο, καμία νέα οδηγία δεν δόθηκε, τα οχήματα/άρματα whatever ετοιμάστηκαν κανονικά όπως κάθε χρόνο με τις σημαίες τους, ο Δήμος θα κάνει το σχετικό σημαιοστολισμό όπως κάθε χρόνο (μια ελληνική, μια κυπριακή σημαία) και όλα αυτά λέγονται εκ του πονηρού από κάποιους (άλλους) που «βγάζουν σπυράκια» με το γεγονός ότι μπορούμε να γιορτάσουμε τα 50χρονα την ίδια ώρα που διεξάγουμε συνομιλίες.

Συμπέρασμα: Για τα σπυράκια, να πω ότι υπάρχει Clearasil, Dactarin και άλλες πολύ καλές κρέμες. Δεν υπάρχει λόγος να στέκεστε μπροστά από τον καθρέφτη και να τα σπάτε, ούτε να βγάζετε τα σπυράκια σας στη φόρα.

ΥΓ: Το πιο hilarious κομμάτι του χθεσινού άρθρου, ήταν ο complete κατάλογος επιτρεπόμενων συνθημάτων που «αποκάλυπτε», ως απόδειξη ότι μερικά άλλα απαγορεύτηκαν και ορίστε, έπεσε το ηθικό μας, υπάρχει αυξημένη φυγοστρατία διότι ο νεοσύλλεκτος δεν μπορεί να φωνάξει ότι θα σκοτώσει και θα μαχαιρώσει κομμούνια και Τούρκους. Δεν τα βρήκα ηλεκτρονικά για να τα βάλω να μου πείτε τα αγαπημένα σας, τα δικά μου πάντως είναι τα ακόλουθα:

«Χρώμα, λάμψη, σκιά, διμοιρία κομάντος περνά» (και χρώμα και λάμψη και κομάντος. Ένα σύνθημα υπερπαραγωγή)
«Πιάνει φωτιά, πιάνει φωτιά, όπου Λόχος περνά, τρέμει η γη, τρέμει η γη όπου πατούν οι αετοί» (αυτό θα μπορούσε άνετα να λάβει μέρος στο διαγωνισμό τσιαττιστών στη γιορτή του Κατακλυσμού στη Λάρνακα)
«Τα πρα, τα πρα, τα πράσινα μπερέ δεν τα, δεν τα δεν τα νικούν ποτέ» (στα πρά, στα πρά, στα πράσα θα σε πιάσω, και διά και διά, και διατροφή θα πάρω)

Charity? Ξάπλωσε και θα σου περάσει

Την επόμενη φορά που θα μου έρθει η αγνή, αλτρουιστική επιθυμία να προσφέρω οποιοδήποτε αντικείμενο για charity, πρέπει να θυμηθώ να ξαπλώσω αναπαυτικά μέχρι να μου περάσει. Όχι, δεν είμαι η άκαρδη bitch from hell (είμαι απλώς bitch, όπως γράφει άλλωστε και στη δεξιά γωνία της σελίδας), αλλά η οργάνωση των charities είναι για τα festivals και αντί να συλλέγουν αντικείμενα κτλ. για άτομα που τα χρειάζονται, ταλαιπωρούν αυτούς που θέλουν να συνεισφέρουν με αποτέλεσμα να ασσιχτηρίζουν την ώρα και τη στιγμή που είπαν να κάνουν μισή καλή πράξη και να βοηθήσουν.

Δεν εννοώ την ανακύκλωση. Εννοώ να δωρίσεις ρούχα, παιγνίδια, αντικείμενα οικιακού εξοπλισμού, έπιπλα κτλ σε οικογένειες που τα χρειάζονται.

Εξηγώ:
Κατά καιρούς λαμβάνω emails του στυλ: «Το χαμόγελο του Ιπποπόταμου Charity μαζεύει παιδικά ρούχα και παιγνίδια για να δώσει στις ΧΨΩ οικογένειες με 12 παιδάκια each που τα έχουν ανάγκη.» Μια φορά στις πέντε, σύμπτωση έχεις να δώσεις ρούχα και παιγνίδια. Έκανες πρόσφατα καθαριότητες και θέλεις να πετάξεις 2-3 σακούλια μαύρα με υλικό.

Νιώθεις μια αγαλλίαση και μια κρυφή χαρά. Λυπόσουν που λυπόσουν να τα πετάξεις, τώρα όμως έχουν αποκτήσει ένα σκοπό. Θα πάνε σε μια οικογένεια που τα χρειάζεται. Ένα παιδάκι θα συνεχίσει να παίζει με τα παιγνίδια. Τέλεια! Τηλεφωνείς αμέσως στο τηλέφωνο που γράφει η ανακοίνωση, για να μάθεις που βρίσκεται αυτό το Χαμόγελο και είναι δυνατόν να περάσεις να αφήσεις το υλικό σου.

Ανακαλύπτεις ότι τα τηλέφωνα των charities είναι όπως εκείνα των κυβερνητικών υπηρεσιών. Σχεδόν ποτέ δεν ανταποκρίνονται, και όταν ανταποκριθούν, στην άλλη άκρη της γραμμής βγαίνει μια κυρία Νίτσα/ Πίτσα/ Ρίτσα/ Λίτσα που προφανώς κάνει αυτή τη δουλειά στις ελεύθερες τις ώρες (in between τσάγια και να προσέχει τα εγγόνια της) και δεν είναι και τέρας οργάνωσης. Ανακαλύπτεις ότι το Χαμόγελο έχει ένα οίκημα αλλά είναι ανοικτό για 26 λεπτά, κάθε Τρίτη πρωί (που είσαι δουλειά) και καμιά άλλη ώρα (διότι αυτές είναι η μόνες ώρες που μπορεί να πάει να ανοίξει η κα Νίτσα/ Πίτσα/ Ρίτσα/ Λίτσα.) Αλλά «μάνα μου» λέει η κα Νίτσα/ Πίτσα/ Ρίτσα/ Λίτσα, «μην φέρεις τίποτε διότι γεμίσαμε και δεν έχουμε άλλο χώρο. Μακάρι να δώσουμε αυτά που συλλέξαμε μέχρι τώρα». Μόλις έφαγες πόρτα από το charity.

Απτόητη εσύ, δοκιμάζεις 2-3 άλλα τηλέφωνα charities που σου έδωσαν οι καλές συνάδελφοι. Αφού είπες να κάνεις την καλή πράξη, θα την κάνεις ρε γαμώτο! Μετά από 10 τηλεφωνήματα και συζητήσεις με μια άλλη κα Νίτσα/ Πίτσα/ Ρίτσα/ Λίτσα συνεννοείσαι που θα πας τα αντικείμενα σου, φορτώνεις το αυτοκίνητο ένα καλό απόγευμα και ξεκινάς.

Φτάνεις στο οίκημα του charity. Είναι κλειστό. Να αφήσεις τα πράγματα έξω και να φύγεις? Να περιμένεις? Ξανατηλεφωνείς στην κα Νίτσα/ Πίτσα/ Ρίτσα/ Λίτσα. Δεν απαντά. Κάποια άλλη γυναίκα φτάνει και ξεκλειδώνει. Οκ, πάλι καλά. Της εξηγείς τι ήρθες να κάνεις. Σου δείχνει μια τεράστια στοίβα με ανακατωμένα αντικείμενα στο βάθος και σε παρακαλεί να αφήσεις τις σακούλες σου εκεί. Παρατηρείς ότι η στοίβα έχει τουλάχιστον ένα φτυάρι σκόνη από πάνω και ούτε στα πιο τρελά όνειρα των charity workers δεν πρόκειται να καταφέρουν ποτέ να χωρίσουν τα αντικείμενα και να συγυρίσουν το χάος που επικρατεί. Πόσο μάλλον να τα παραδώσουν οπουδήποτε. Ακόμα και αν συγυριστούν, τα περισσότερα από αυτά είναι total loss και κανένα παιδάκι, όση ανάγκη και αν έχει δεν θα μπορούσε ποτέ να παίζει με αυτά τα αντικείμενα.

Απογοητεύεσαι. Έχεις την αίσθηση ότι η αλτρουιστική πράξη που ξεκίνησες να κάνεις κατέληξε σε φιάσκο. Αντί να πετάξεις τις μαύρες σακούλες σου στον κάλαθο των αχρήστων, τις πέταξες σε ένα οίκημα ενός charity και έλα Χριστέ πότε θα κάτσουν να χωρίσουν τα αντικείμενα και να παραδοθούν στις οικογένειες που τα χρειάζονται. Η χαρά των παιδιών που έχουν ανάγκη βασίζεται τελικά στην κάθε κα Νίτσα/ Πίτσα/ Ρίτσα/ Λίτσα να βρει χρόνο μεταξύ των δικών της δουλειών?

Θα μου πεις, πάλι καλά που υπάρχει και αυτή η κα Νίτσα/ Πίτσα/ Ρίτσα/ Λίτσα.

Σε μια άλλη αλτρουιστική στιγμή κοινωνικής δράσης, δοκίμασα και το Γραφείο Ευημερίας (που στελεχώνεται υποτίθεται από επαγγελματίες κυρίες Νίτσες/ Πίτσες/ Ρίτσες/ Λίτσες). Ενδεικτικά να αναφέρω ότι τηλεφώνησα πριν 2 μήνες για κάτι έπιπλα που ήθελα να δώσω. Μου είπαν να ρωτήσουν και να μου απαντήσουν σε 2-3 μέρες. 15 μέρες αργότερα τηλεφώνησα για να θυμίσω ότι δεν επανήλθαν. Μου είπαν sorry, να σου τηλεφωνήσουμε αύριο. Αν σας τηλεφώνησαν εσάς, μου τηλεφώνησαν και μένα. Μάλλον δεν θέλουν extra έπιπλα. Τα δώρισα στην Σρι Λανκέζα καθαρίστρια μας που ενοικιάζει διαμέρισμα με άλλες 4 κοπέλες και χρειάζονται έπιπλα. Τη ρώτησα αν τα θέλει, μου είπε ναι και μέσα σε μισή ώρα, κατέφθασαν στο σπίτι μου 3 χαμογελαστοί Σρι Λανκέζοι φίλοι της, πήραν τα έπιπλα και εξαφανίστηκαν.

Gravitational Pull

Γενικά, δεν προσέχω τα βυζιά των άλλων γυναικών. Ίσως επειδή είμαι και εγώ γυναίκα και δεν μου κάνουν αίσθηση, δεν ξέρω, οι άντρες άραγε κοιτάνε τα αρχίδια των άλλων αντρών?

Η μοναδική φορά που πρόσεξα τα βυζιά κάποιας (αλλά μιλούμε δεν μπορούσα να προσέξω τίποτε άλλο) ήταν σε κάτι βαφτίσια. Δίπλα μου έκατσε μια άγνωστη οικογένεια, ακριβώς απέναντι μου έκατσε η μάνα της οικογένειας. Λοιπόν, η γυναίκα αυτή πρέπει να είχε γεννήσει πρόσφατα (και προφανώς θήλαζε). Είχε όντως ένα πολύ μικρό μωρό μαζί της. Εκτός από το μωρό, είχε τα πιο πομπαρισμένα, γεμάτα veins (γιαξ), έτοιμα να εκραγούν, βυζιά ever και δεν την έφτανε μόνο αυτό, φορούσε ένα χρυσό σατέν φόρεμα με το πιο αβυσσαλέο ντεκολτέ ever, από εκείνα που κρύβουν μετά δυσκολίας μόνο τη ρόγα σου, το οποίο ντεκολτέ «έσπρωχνε» τα βυζιά της together (δημιουργώντας το San Andreas Fault των βυζιών), και ταυτόχρονα πάνω (έκανε με λίγα λόγια το βυζί «μπαλκόνι»).

Αν μπορούσε εκείνο το βυζί να μιλήσει θα έλεγε «HELP! SET ME FREEEE». Αν ήταν graffiti στην Αθήνα θα έγραφε «Λεφτεριά στο καταπιεσμένο βυζί».

Ήταν τόσο αηδιαστικό το θέαμα που δεν μπορούσα να σταματήσω να τα βλέπω, μου μιλούσε η γυναίκα και εγώ δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, το βλέμμα μου «έπεφτε» προς τα κάτω. Από το μυαλό μου περνούσαν σαν τρέιλερ όλες οι διαφημίσεις αγελαδινού γάλατος που μπορούσα να θυμηθώ:
- Γάλα τεσσάρων αγελάδων, γάλα υγείας,
- Γάλα Βλάχας, με το κουτάλι ή αλειμμένο στο ψωμί. Για να κάνετε δυνατά και δραστήρια παιδιά.
- Γάλα Νουνου
- Γάλα Carnation
- Nesquick φραπέ
(και μια άλλη θυμήθηκα με τον Γκάλι αλλά ήταν ελληνική, δεν τη θυμάμαι στην Κύπρο).

Πέρασα όλα τα βαφτίσια να σκέφτομαι «ώστε έτσι παθαίνουν οι άντρες άμα δουν ένα μεγάλο βυζί…. oκ everything makes sense….» Έχει μια υπνωτική ιδιότητα, έχει gravitational pull, σε «τραβάει» σαν μαύρη τρύπα.

Φεύγοντας, ρώτησα τον Έτερο αν το πρόσεξε και εκείνος (αποκλείεται σκέφτηκα να μην το πρόσεξε, ήταν έτοιμο να μας φάει –το βυζί-) στο οποίο μου απάντησε «όχι φυσικά, κανένας normal άντρας δεν θα προσέξει βυζί γυναίκας που θηλάζει. Είναι ακατάλληλο και off bounds.»

Και πως να σου το πω… προβληματίστηκα η γυναίκα.

Το πακετάρισμα δεν είναι εύκολη υπόθεση

«Ήξερες ότι διανύουμε την τέταρτη ηλεκτρική σκούπα της κοινής μας ζωής?»
«Τι εννοείς?»
«Από τη μέρα που μετακομίσαμε μαζί, έχουμε ήδη σπάσει τρεις ηλεκτρικές σκούπες και είμαστε στην τέταρτη. Επίσης αλλάξαμε 2 καφετιέρες, 3 βραστήρες νερού, μισή ντουζίνα κινητά τηλέφωνα αλλά δεν έχουμε αξιωθεί ακόμα να αγοράσουμε αποχυμωτή.»

Ανακάλυψα ένα συρτάρι με όλα τα manual των ηλεκτρικών συσκευών που αγοράσαμε ποτέ, συν ένα box file με ληγμένες εγγυήσεις, η παλαιότερη από το 2002.

«Πως είναι δυνατόν να σπάσαμε τρεις ηλεκτρικές σκούπες? Η μάνα μου έχει την ίδια από τη δεκαετία του 80.»
«Ήταν πριν φέρουμε καθαρίστρια να μας καθαρίζει.»

Βασικά προσπαθώ να μετατρέψω το «γραφείο» μας σε «παιδικό υπνοδωμάτιο Νο.2» και έχει 2 εβδομάδες που πακετάρω πράγματα χωρίς να τελειώνω. Αρχικά μπήκα μέσα στο δωμάτιο, πανικοβλήθηκα και βγήκα αμέσως έξω. Πιο εύκολα θα μετακομίσω όλο το σπίτι παρά αυτό το δωμάτιο. Μετά μπήκα μέσα οπλισμένη με χάρτινες κούτες. Έκτοτε κάνω ανασκαφές. Βρήκα χαμένες ενοχοποιητικές φωτογραφίες του πανεπιστημίου που νόμιζα ότι πέταξα (οκ, είμαι σίγουρη ότι τώρα τις έκρυψα καλύτερα). Βρήκα συλλογή από σπιρτόκουτα που δεν ήξερα ότι είχα. Τελικά αποδείχτηκε ότι όντως, δεν είχα, απλώς ο Έτερος όπου πάει επιστρέφει με σπίρτα και τα ρίχνει όλα μέσα σε ένα συρτάρι. Ανακάλυψα τη χαμένη συλλογή μου από beer mats, την οποία έστησα πόδι να μην πετάξω. Ξέρεις πόσες νύχτες κραιπάλης σε όλη την Ευρώπη χρειάστηκαν για να μαζέψω όλα αυτά τα mats? Δεν με ενδιαφέρει αν έγινα ώριμο άτομο με οικογένεια και δάνειο. Τα beer mats μου δεν θα πάνε που-θε-νά!

Και μετά έρχονται διάφορα χαζά διλήμματα:
- Να κρατήσω ή να πετάξω το ριχτάρι/ονειροκρίτη που αγόρασα στο πανεπιστήμιο? Είναι εντελώς άχρηστο, δεν νομίζω να στολιστεί ποτέ στο νέο σπίτι αλλά πάλι, πετάς κάτι που έζησες μαζί του στα χρόνια της ξενιτιάς? Αν περάσει hippie φάση η κουκλάρα κάποτε και το θέλει? Αν πάλι όχι?
- Γιατί μια thirty something που υποτίθεται ωρίμασε να θέλει να κρατήσει ένα τασάκι/νεκροκεφαλή?

Έκανα όμως το σκατό μου παξιμάδι και πέταξα όλα τα παλιά τεύχη του ΚΛΙΚ που βλακωδώς φύλαγα (για ποιο λόγο?) μέσα σε άλλο συρτάρι. Ο Έτερος δέχτηκε να αποχωριστεί τα παλιά περιοδικά αυτοκινήτου του. Γεμίσαμε το πίσω μέρος του αυτοκινήτου με παλιά τεύχη και πήγα μέχρι την ανακύκλωση όπου αργά και βασανιστικά πέταξα ένα ένα τα περιοδικά της εφηβείας μου. Η Έλένη Πετρουλάκη γυμνή θεά με body painting. Η Γωγώ Μαστροκώστα, αγνώριστη στα πρώτα της βήματα. Η Βάνα Μπάρμπα πριν 15 χρόνια, σχεδόν μωρό. Η Βίκη Καγιά δεκαπέντε χρονών, το νέο πρωτοεμφανιζόμενο πρόσωπο. Όλα για ανακύκλωση. Έκατσα και έβλεπα τον κάδο της ανακύκλωσης. Πως μπόρεσα μέσα σε τόση λίγη ώρα να πετάξω κάτι που υπήρξε τόσο σημαντικό? (για ένα δεκαεξάχρονο, έστω)

Μετά βρήκα τις σημειώσεις του πανεπιστημίου. Αν δεν σπούδαζα, μπορεί να κεντούσα απίστευτα λευκαρίτικα για την προίκα μου, περίτεχνα κεντήματα και λεπτομερή σχέδια να σου βγει το μάτι, να αυξηθεί η μυωπία. Δεν έμαθα κέντημα. Διάβαζα για εξετάσεις. Έγραφα σημειώσεις. Σημείωνα μέσα σε βιβλία. Ξέρω, τα περισσότερα από αυτά δεν θα τα χρειαστώ ποτέ σε αυτό που κάνω τώρα αλλά πάλι. Πετάς το λευκαρίτικο? Πετάς το μεταξωτό κέντημα που έκανες τόσο κόπο να κεντήσεις? Κρίμα και άδικο δεν θα ήταν? Θα ήταν.

Μέχρι που πετάχτηκε μια κατσαρίδα μέσα από τις σημειώσεις.

Τώρα κάνουν παρέα της topless Βάνας Μπάρμπα μέσα στην ανακύκλωση.

Με το ρυθμό που πακετάρω, ούτε σε 5 μήνες δεν θα είναι έτοιμο το παιδικό δωμάτιο. Τουλάχιστον βρήκα το χαμένο βιβλίο του Κάμα Σούτρα που νόμιζα ότι κάπου δάνεισα το 1999 και έκτοτε δεν ξαναείδα.

Trash Nation 21: Αίγια Φούξια wedding

Υποθέτω πιάσατε και εσείς από 6 διαφορετικούς τόπους το ακόλουθο προσκλητήριο. Currently κάνει το γύρο της Κύπρου με email και ενδεχομένως να φτάσει και μέχρι τη South Africa όπου η παροικία θα είναι πολύ περήφανη για την άξια Κυπριοπούλα που ανέθρεψε (να θυμηθώ να ρωτήσω το θείο που έχω τζεικάτω).

By the way, ένας φίλος του Ανδρέα και της Christie επικοινώνησε μαζί μου για να με παρακαλέσει να αφαιρέσω το προηγούμενο post. Anyway, το link εξαφανίστηκε άρα δεν υπάρχει λόγος. Θα ήθελα όμως να θέσω 1-2 πράγματα, έτσι για προβληματισμό:

1. Με δεδομένο το πόσο public γίνονται τα πράγματα που αναρτώνται στο internet (ένα email να στείλεις λάθος και σε βάζουν στις ειδήσεις, ρώτα το ΑΚΕΛ), ειλικρινά, νόμιζαν ότι δεν θα δει κανένας την ιστοσελίδα τους? Και δεν θα την έβρισκαν hilarious?
2. Όταν εκτίθεσαι μόνος σου τόσο πολύ, γιατί να σου φταίει ο κάθε τρίτος αργόσχολος που το σχολιάζει?

Συνεχίζουμε με τον καιρό.

Το επίμαχο trash nation που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες προέρχεται από την κυπριακή παράδοση:

Λοιπόν, έχω ξαναδεί αυτού του τύπου προσκλητήρια. Ανήκουν στην κατηγορία «προσκλητήριο –φάρσα». Στην ίδια κατηγορία ανήκουν τα προσκλητήρια γραμμένα σε τετράστιχα τσιαττιστά, τα προσκλητήρια με cartoons, το προσκλητήριο fake-εικοσάλιρο-φακελάκι (αληθινό), τα προσκλητήρια με χιουμοριστικό περιεχόμενο του στυλ «αν δεν βαρεθεί η νύφη και εμφανιστεί στην εκκλησία, θα παντρευτούμε στις τάδε του μηνός και ελάτε όλοι να μας γιουχαΐσετε».

Προσωπικά δεν θα τύπωνα έτσι είδους προσκλητήριο. Όσο χιούμορ και αν πιστεύω ότι διαθέτω. Σε σύγκριση όμως με την ιστοσελίδα ode to me and my family in pink background, βρίσκω τη Λεφτερού cute. Σε τραπέζι, θα ήθελα να κάτσω δίπλα της. Πιστεύω θα φακκά η γλώσσα της αλλά θα είναι πασιαμάς. Έκοψε και ήρθε από το South Africa για να οδηγήσει ένα BMW και να γνωρίσει τον άντρα της ζωής της. Give her some credit, people.

Και εννοείται θα είδαν πολλή Αίγια Φούξια οι τύποι…. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Trash Nation 20 (you give us all a bad name)

Θα ήθελα να σας καθησυχάσω ότι προλαβαίνετε όλοι για το γάμο του Ανδρέα και της Christie.

…..

10 days to go guys. Προλαβαίνετε να βρείτε outfit.

….

Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω….

Αυπνία και yoga

Δεν ξέρω τι έχω πάθει, ξυπνώ κάθε βράδυ στις 3 τα χαράματα και βρικολακιάζω καμιά ώρα μέχρι να με ξαναπάρει ο ύπνος. Στριφογυρίζω ψάχνοντας άνετη στάση, διορθώνω τα σεντόνια, προσπαθώ να μην ανοίξω τα μάτια μου για να μην ξυπνήσω εντελώς, κάνω τα πάντα για να επιστρέψω πίσω στο όνειρο που έβλεπα. Όλα μάταια.

Στη νυχτερινή μου αϋπνία συνήθως κάνω mental λίστες (όχι με σειρά προτεραιότητας):

- Να βρω τρόπο να αυξήσω τα εισοδήματα μου. Αυτό δεν είναι τόσο εφικτό επομένως προχωρώ γρήγορα στο επόμενο:
- Να κάνω οικονομία ούτως ώστε τα εισοδήματα μου να φτάσουν για όλα τα έξοδα που έχω, complete με λεπτομέρειες πώς να κόψω τα περιττά έξοδα (το Ariel είναι άραγε πιο ακριβό από το Percil?)
- Να θυμηθώ να βρω και να αερίσω τα χειμερινά ρούχα της κουκλάρας.
- Να πω στον Έτερο με διπλωματικό τρόπο ότι η βιβλιοθήκη που μισεί και νομίζει ότι κανόνισα να ξεφορτωθώ, θα μείνει μαζί μας για άλλους 6-8 μήνες, μέχρι να μετακομίσουμε.
- Να αποφύγω γενική σύρραξη λόγω βιβλιοθήκης.
- Φαντάστηκες να ανοίξω τώρα τα μάτια μου και να δω μια σκοτεινή φιγούρα στο δωμάτιο?
- Να πάω να διαλέξω πατώματα για το νέο σπίτι. Mental debate: Να πάρω και τον Έτερο μαζί για να μου πει τη γνώμη του ή να κρύψω, να τα διαλέξω όλα μόνη μου και να τον φέρω προ τετελεσμένων?
- Να περάσω από το ΙΚΕΑ να αφήσω τον παλιό μου κατάλογο για να μπω στην κλήρωση για Στοκχόλμη.
- Να αλλάξω δουλειά?

Όταν βαρεθώ να κάνω λίστες, προσπαθώ να κάνω χαλαρωτικές αναπνοές, να αδειάσω τον εγκέφαλο μου από αγχωτικές σκέψεις, και υποτίθεται να κοιμηθώ. Όπως στις αποτυχημένες προσπάθειες που έκανα κατά καιρούς να ξεκινήσω yoga, ανακάλυψα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χαλαρώσω τον εαυτό μου επειδή το αποφάσισα πάνω σ’ άνεμο. Αντί να χαλαρώνω, σκέφτομαι τις αποτυχημένες προσπάθειες μου στο yoga.

Όταν γεννήθηκε η κουκλάρα και έγινε μερικών μηνών, η ΦΣ (που είναι yoga freak) μου εισηγήθηκε να την πάρω να κάνει baby yoga. «Μα δεν είναι νευρικό μωρό», διαμαρτυρήθηκα. «Αν χαλαρώσει κι’ άλλο θα μου κάνει ευκοιλιότητες». «Το baby yoga δεν σε χαλαρώνει» μου είπε. «Είναι bonding session για σένα με το μωρό και κάνεις παράλληλα του μωρού και basic γυμναστική». Τέλος πάντων, πείστηκα να πάω, δοκιμαστικά.

Το yoga center ήταν ένα τεράστιο δωμάτιο με μαξιλάρια και mats διάσπαρτα στο πάτωμα. Τα φώτα ήταν χαμηλωμένα και τα blinds κλειστά, έτσι που σου έδινε την αίσθηση ότι κυκλοφορούσες στο ημίφως. Υπήρχαν διάφορα αγαλματάκια, bamboo accessories, ρητά και άλλα περίεργα (που δεν θα διανοηθείς ποτέ να αγοράσεις αλλά apparently ο μίνι καταρράκτης με bamboo λεπτομέρειες κάνει καλό feng sui) κρεμασμένα από τους τοίχους και ακουμπημένα σε ράφια γύρω γύρω. Ήταν λες και μπήκα σε κινέζικο/ινδικό one pound shop.

Στη μέση του δωματίου ήταν καθισμένες σε κύκλο καμιά δεκαριά μαμάδες με το απαραίτητο accessory τους, το μωρό τους. Η yoga instructor μας προέτρεψε να μιλήσουμε στα μωρά μας, να τα πασπατεύουμε και να δείχνουμε φιλικές (?). Ακολούθως ξεκίνησε μια σειρά από ασκήσεις (ανοίγουμε τα χέρια του μωρού, κλείνουμε τα χέρια του μωρού, ανοίγουμε τα πόδια του μωρού, κλείνουμε τα πόδια του μωρού, κουνάμε το μωρό πέρα δώθε, αναποδογυρίζουμε το μωρό). Όλα έπρεπε να τα κάνουμε ενώ παράλληλα χαμογελούσαμε η μια στην άλλη (??) και τραγουδούσαμε lame get together songs.

Οκ, έχω περάσει τη φάση του –κάθομαι σε κύκλο με άλλους άγνωστους και τραγουδώ lame get together songs-. Ήμουν πρόσκοπος για 10 χρόνια. Δεν υπάρχει βουνοκορφή και ραχούλα που να μην έχω πάει camping και να μην έχω τραγουδήσει σε κύκλο. The hills are alive with the sound of music ρε φίλε αλλά οκ, το ξεπέρασα. Been there, done that. Κάθε πράμα στον καιρό του. Δεν ξέρω αν οι άλλες μαμάδες ζούσαν μια πρωτόγνωρη bonding εμπειρία (τραγουδάμε όλες μαζί σε κύκλο με τα μωρά μας). Προσωπικά, βαρέθηκα.

Εκεί που άρχισα να ψάχνω ευκαιρία να φύγω χωρίς να φανώ αγενής, η μια μητέρα έκατσε στο πάτωμα, έβγαλε έξω το βυζί της και άρχισε να θηλάζει, ενώ γύρω της εμείς οι υπόλοιποι κουνούσαμε ακόμα τα μωρά μας και τραγουδούσαμε (οκ, αυτό ΔΕΝ συνέβηκε ποτέ στους προσκόπους). Είχε και ένα πατέρα το group. Το παράδειγμα της τύπισσας με τα βυζί μιμήθηκαν και άλλες και σύντομα το session τέλειωσε με «ελεύθερη ώρα» όπου θα κάναμε ότι θέλαμε με τα μωρά μας (???).

Έπιασα κουβέντα με τον πατέρα (δεν είχε βυζί να θηλάσει). Ξεκίνησε baby yoga, αν και ήταν Οκτώβριος είχε ήδη πάει στο κολυμβητήριο για να εξοικειώσει το μωρό του με το υγρό στοιχείο, και με ρώτησε που μπορούσε να βρει maya baby sling για να μπορεί να το κρεμάζει από πάνω του όταν πήγαινε για jogging (το μωρό του ήταν μόλις τριών μηνών).

(in case που διερωτάστε, ο τύπος ήταν 100% Κυπραίος. Είναι για αυτό που διερωτώμαι καμιά φορά πως είναι δυνατόν αυτοί και οι familia xorkatika να έχουν μεγαλώσει στον ίδιο tiny τόπο αλλά να μην έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Amazing)

Δεν ήξερα που μπορείς να αγοράσεις maya baby sling. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν ήξερα τι είναι το maya baby sling. Μια διπλανή μαμά, μας έδωσε σαφείς πληροφορίες, complete με όνομα και τηλέφωνο.

Ήθελα να του εκφράσω το θαυμασμό μου για το πόσο hands on dad ήταν (ήρθε με τη τσαντούλα του, super οργανωμένος. Ο Έτερος εκείνη την περίοδο ακόμα δεν ήξερε τι τρώει η κουκλάρα). Ήθελα να του πω ότι η γυναίκα του είναι πολύ τυχερή που έχει αυτό το σπάνιο παράδειγμα metrosexual άντρα, αλλά συγκρατήθηκα. Baby yoga, κολυμβητήριο, jogging…. μήπως ήταν υπερβολικός? Πάω στοίχημα ότι θα πίεζε τη γυναίκα του να θηλάσει όσο περισσότερο μπορούσε για να αυξήσει το IQ του μωρού του. Πάω στοίχημα ότι ήξεραν σε πιο νηπιαγωγείο θα έστελναν το μωρό τους μετά από 2 χρόνια. Too much.

Εκ των υστέρων ανακάλυψα ότι η ΦΣ (όταν eventually απέκτησε μωρό) δεν πάτησε ούτε μια φορά σε μάθημα baby yoga.