I love Hanna Montana

Έσπασα τη νηστεία ενημέρωσης που διεξάγω για να μπω στο internet (καταραμένη συνήθεια). Οι ειδήσεις, όταν δεν νεκαλιούνταν ακόμα για το ποιος φταίει για την έκρηξη στο Μαρί, ήταν για την οικονομία. Δράμα, σε σημείο να διερωτώμαι αν άλλες στιγμές οικονομικής κρίσης στην Κύπρο κυριαρχούσε τόση απαισιοδοξία, ή μήπως είμαστε οι τυχερούληδες που θα ζήσουμε το μεγάλο μπαμ τώρα.

«Εδώ λέει ότι σχεδόν μπήκαμε στο ΔΝΤ και εμείς δεν έχουμε πάρει χαπάρι. Μήπως είναι καιρός να πάμε να αγοράσουμε καμιά εφημερίδα να μάθουμε τι τρέχει?» είπα στον Έτερο που τον τελευταίο μήνα ακούει chill out Ibiza FM  εναλλάξ με Jazz FM του Λονδίνου.

Ο Έτερος πήγε σήμερα στο περίπτερο και επέστρεψε με ένα Πολίτη. Το μάτι μου έπεσε πάνω στο ένθετο «το Χρονικό» το οποίο είχε αφιέρωμα στον Σταύρο Σταύρου Σύρο. Με δικά του λόγια μάλιστα. «Του κάνουν άραγε φάρσα?» διερωτήθηκα και έκατσα να το διαβάσω.

Οκ.

Στην σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που ζούμε, τα παιδάκια μεγαλώνουν έχοντας ως πρότυπο την Ντόρα τη Μικρή Εξερευνήτρια, την Barbie, τον Spider Man και τη Hanna Montana. Από μια άποψη, αυτό είναι κακό διότι αυτά είναι πρότυπα φτιαγμένα από μια πολυεθνική εταιρεία χωρίς ουσία και περιεχόμενο. Από μια άλλη άποψη, αυτό είναι και καλό, διότι αν το παιδάκι σου μεγαλώνει θέλοντας να γίνει Hanna Montana, υπάρχουν πολύ λίγες πιθανότητες μεγαλώνοντας να αποφασίσει ότι είναι απόγονος των Μυκηναίων και σκοπός του είναι να κάνει πραγματικό πόλεμο (τύπου Λεωνίδας στις Θερμοπύλες) για να ενωθεί με την Ελλάδα και να ακολουθεί τυφλά τις οδηγίες άλλου ενός φανατικού τύπου που την είδε εξίσου τραβεστί διασταύρωση αρχαίου Έλληνα και μακεδονομάχου.

Ξαφνικά νιώθω τρομερά ευγνώμονας προς την Madonna και το Michael Jackson. Άτε και τους Guns and Roses.

Πλέον στις μέρες μας, εθνικισμό παράγουν μόνο τα αθλητικά σωματεία και οι οπαδοί τους. Η παιδεία μας επίσης αλλά (1) υποτίθεται μεταρρυθμίζεται και (2) οι δάσκαλοι έχουν χάσει την αίγλη που είχαν παλιά (είδες που η Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα είχε και θετικά αποτελέσματα?). Η εκκλησία επίσης δεν μπορεί να φανατίσει τον κόσμο με την ίδια ευκολία που το έκανε παλιά (ποιος πατά στην εκκλησία anyway?). Αν πάλι σε τρώει ο κώλος σου για μυστικές οργανώσεις και όρκους και σκοπούς και ξέρω γω, αγοράζεις το τελευταίο παιγνίδι στο playstation και παίζεις μέχρι να σκοτώσεις όλους τους κακούς και να υπερβείς όλα τα στάδια, που σου δημιουργεί μια εξίσου δυνατή καύλα και sense of accomplishment.     

Έδωσα το «Χρονικό» στη mini me που λειτουργεί σαν human shredding machine. Μετά το έβαλα στην ανακύκλωση και ένιωσα πολύ καλά με τον εαυτό μου.