VII

Πας 2 μέρες στο Παρίσι και μένεις ήσυχη ότι ο πολιτισμός, όπως τον θέλεις να είναι δεν έχει πάθει τίποτε και δεν υπάρχει περίπτωση να πάθει, όσα ISIS και αν δημιουργηθούν.

Περπατώ στο VII arrondissement (που είναι καλή περιοχή) και περνώ έξω από ένα νηπιαγωγείο (maternelle). Κοντεύει η ώρα να σχολάσουν τα παιδάκια και απέξω περιμένουν διάφορες μαμάδες / γιαγιάδες να τα παραλάβουν. Όλες είναι άψογα ντυμένες, με μπεζ ή navy blue καμπαρτίνες, καπιτονέ σακάκια, ασορτί τσάντες, βαμμένες. Δεν υπάρχει ούτε μια να φορεί φόρμες ή παντόφλες ή να είναι ατημέλητη ή να κάθεται μέσα στο αυτοκίνητο και να ξύνεται. Δεν είμαι εναντίον του casual ντύσιμου αλλά το φαινόμενο έξω από τα σχολεία με τις γιαγιάδες και παππούδες που «πετάχτηκαν» να πιάσουν τα εγγόνια, φορώντας ότι νάναι διότι καθάριζαν/μαγείρευαν/whatever δεν μου αρέσει.

Η ταμπέλα του σχολείου (βαμμένη σε μια παλαιότερη εποχή) γράφει απλά Maternelle: VII arrondissement και αποκάτω το εθνικό σύνθημα των Γάλλων: Liberté, égalité, fraternité. Ούτε Δημόσιο Νηπιαγωγείο Αγίου Τάδε, ούτε κάποιο χαζοχαρούμενο όνομα καρτούν. Απλά πράγματα. Αν είναι να μάθεις ένα σύνθημα στη ζωή σου, να είναι αυτό.

Βγαίνουν κάποτε τα παιδάκια και είναι λες και βρίσκομαι σε διαφήμιση του Petit Bateau, ή του Gap. Ασορτί φουστίτσα, καλσόν και σακάκι, παιδάκια με blazers και φουλάρια, αγοράκια με πουκάμισα (κουμπωμένα σωστά), παντελής έλλειψη φερμουάρ και φόρμας και αθλητικών παπουτσιών. Πως είναι δυνατόν όταν επιστρέφουν τα δικά μου παιδιά από το σχολείο να μοιάζουν σαν βομβαρδισμένο τοπίο, αναμαλλιασμένα, λερωμένα, μονίμως να ξεχνούν τα σακάκια ή φούτερ τους και να τα ψάχνουμε, ενώ αυτά τα παιδάκια να είναι τόσο συγυρισμένα λες και θα πάνε σε βάφτιση; Μου θυμίζουν ένα βιβλίο που διάβασα παλιά, το «French children don’t throw food» της Pamela Druckerman, μια Αμερικανίδας που μεγάλωσε 3 παιδιά στο Παρίσι και πρόσεξε ότι οι Γάλλοι έχουν μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία ανατροφής παιδιών από τους Αγγλόφωνους γονείς. Είχα διαβάσει αυτό το βιβλίο λίγο πριν γεννήσω την κουκλάρα, στο peak της παράνοιας με την εγκυμοσύνη και τις ορμόνες και τον τρόπο που πρέπει να γεννήσω και τι να τρώω κτλ. Θυμάμαι όταν το διάβασα αποφάσισα ότι προφανώς ακολουθώ το γαλλικό μοντέλο ανατροφής χωρίς να το ξέρω και επέλεξα να αγνοήσω παράνοιες του στυλ «What to Expect when you are Expecting».

Αργότερα το βράδυ, περνώ πάλι από τον ίδιο δρόμο. Το σχολείο είναι πια κλειστό αλλά απέναντι μια μικρή γκαλερί έχει εγκαίνια και κάνει πάρτι. Οι καλεσμένοι στέκονται μέσα στο δρόμο και συζητούν πίνοντας κρασί και σαμπάνια, χαλαρά, καμία ανησυχία, είναι μια ζεστή βραδιά και παρά το ότι πήγε 10, ακόμα να νυχτώσει. Μερικοί κάθονται στο παγκάκι έξω από το σχολείο. 

Ξέρω ότι δεν είναι όλες οι γειτονιές του Παρισιού τόσο ωραίες και εκλεπτυσμένες. Αυτή τη στιγμή δεν με ενδιαφέρει. Όσο οι Γαλλίδες περιμένουν έξω από τα σχολεία άψογα ντυμένες, και μετά κάνουν πάρτι άνευ σοβαρού λόγου και αιτίας, δεν ανησυχώ από κανένα ISIS.